Geen kerkdienst voor ons afgelopen weekend; we waren zondag even niet in Roden.
Daarom vandaag een verhaal over geloven en vertrouwen uit mijn eigen leven.
Als je dit blog geregeld leest, weet je dat ik al een een aantal keren ben getroffen door een hartinfarct. Meestal kon het worden opgelost door het plaatsen van een stent, maar de laatste keer, maart 2018, moest er een hartoperatie met een omleiding aan te pas komen om de verstopping in de aderen te verhelpen.
De infarcten worden veroorzaakt door de vaatziekte Fybro Musculaire Dysplasie.
(Meer weten? Zoek dan met de zoekterm FMD op Google)

De ziekte is verraderlijk; het kan op ieder moment toeslaan en dat kan op verschillende plekken in het lichaam. De kans dat het weer gebeurt is vrij groot. Kan over drie weken, over drie maanden, over drie jaar: je weet het niet.
De eerste cardioloog die mij behandelde zei: ‘Mevrouw Waninge, wij zien elkaar terug, maar als wij elkaar terugzien, zorg dan dat u het in ieder geval een beetje leuk hebt gehad’.

De eerste keer dat ik met een infarct werd geconfronteerd was in februari 2004 en ik was furieus.
Zo boos, dat ik de medicijnen die me werden voorgezet in eerste instantie niet eens wilde slikken. Hoezo hartinfarct. Hoezo vaatziekte. Ik was 44 jaar en in alle staten.
Daarna was ik vooral heel bang; angst is een slechte raadgever.
Wat heb ik omgepakt met die angst; het is er namelijk altijd.
Hoe leef je dan nog een beetje ontspannen?

In de zomer van 2004 waren we met ons gezin op vakantie in Noord Duitsland en ik ging op zondagmorgen naar de kerk in het dorpje waar onze camping was, Aschendorf.
De dominee vertelde in zijn preek dat Luther had gezegd: “Als ik wist dat morgen de wereld zou vergaan, zou ik vandaag nog een appelboom planten”.
De voorganger legde uit dat de onderliggende gedachte bij deze quote was: “Leef gewoon je leven, doe wat je moet doen en laat je daarbij niet verlammen door de angst voor wat morgen zou kunnen gebeuren.”

Daar in de kerkbank drong het besef tot me door dat deze preek voor mij bedoeld was.
Dat die preek precies was wat ik op dat moment nodig had.
Laat je niet verlammen door de angst voor wat morgen zou kunnen gebeuren.

Wat heb ik in de afgelopen jaren vaak aan die appelboom gedacht.
Want onze wereld verging dan wel niet, maar stond wel regelmatig danig op z’n kop.
Wat heb ik al veel ‘appelbomen’ geplant.
Wat heb ik dit verhaal de afgelopen jaren al vaak verteld aan mensen; het heeft mij zo geholpen en het helpt me nog steeds.
Door het nu op mijn blog te delen hoop ik met dit verhaal ook andere mensen een hart onder de riem te kunnen steken.

Leef je leven.
Plant die appelboom.