26 maart: Is de hemel een verzonnen iets?

De waarde van de dag is soms iets waarbij ik even ben gaan zitten.
Een schets van de situatie: zaterdagmorgen 21 maart.
Wakker om half negen, geen pilates/yoga vandaag maar dansen.
Op Spotify zoek ik mijn afspeellijst ‘Zumba 50+‘ op en vervolgens sta ik een half uur te bewegen op muziek.
Als die afspeellijst is afgelopen zet ik mijn telefoon meestal uit, maar nu was ik nog aan het wassen/aankleden, dus meneer Spotify bedenkt dan op basis van mijn eerder gekozen nummers wat ik nog meer leuk zou vinden.

Er klinkt pianomuziek en Herman Finkers begint te zingen.
Het lied gaat over de hemel.
Bij de regel ‘pas als men glashard aan kan tonen dat ik me vergis, pas dan zal ik geloven dat er géén hemel is’  sta ik hinkend op één been mijn sok aan te doen en denk: “Wat is dit?”
Dan ga ik dus even zitten luisteren.
Het lied ontroert me.
Niet omdat Finkers het zo mooi zingt, maar omdat de tekst me zo raakt.
Als je het verhaal hebt gelezen van ‘Lezer van de maand’ Tieme Meints, dan weet je dat hij erg bezig is met de hemel. Hoe is het als we dood zijn?
Mensen hebben daar heel verschillende beelden en ideeën bij en zijn het best vaak niet eens. Maar niemand weet het zeker.

Het beeld dat Finkers schept is mooi.
Dat we elkaar daarboven weer zien en allemaal een glaasje drinken met God; dat Andries Knevel ruzie maakt met de Heer, omdat hij vindt dat zoals het er aan toegaat in de hemel niet strookt met de leer…..
Het lied eindigt met ‘daarboven in de hemel’ en dan klinkt er nog even pianospel.
‘Vul zelf maar verder in’ lijkt Finkers te willen zeggen.
‘Jammer dat de hemel geen bezoektijden kent’ ben ik geneigd te zeggen na dit lied.
Daarboven in de hemel zijn namelijk al heel veel mensen met wie ik nog wel eens een glaasje zou willen drinken.

Luister naar dit mooie stukje cabaret: hierbij een link naar een video op YouTube.