De week voor Pasen wordt in de christelijke traditie de Goede of Stille week genoemd.  Extra stil deze week.  Niet oefenen en zingen met de cantorij,  niet naar de Mattheüs passion, niet naar de kerk.  En oh… wat mis ik het.

Gelukkig kunnen we de diensten wel volgen. Natuurlijk via kerkomroep, maar tegenwoordig zet ds. Walter Meijles de vieringen ook op YouTube.  Donderdagavond zagen we een mooie,  ingetogen viering over de voetwassing  en het laatste avondmaal. Ontroering maakte zich van mij meester aan het eind van het dankgebed; we hoorden een gezongen uitvoering van het Onze Vader en ik herkende onze eigen cantorij. Daar was ik even niet op voorbereid. Ineens golfde het gemis van de groep en het samen zingen door me heen en kreeg ik het gebed niet helemaal goed mee.  Het lijkt zo vanzelfsprekend: zingen in de cantorij en meewerken aan een viering. Pas als het niet meer kan weet je hoe bijzonder het is.

Vrijdagavond keek ik niet naar de Goede Vrijdag-viering; met Frea en Harriët had ik namelijk afgesproken dat we ‘gezamenlijk’ zouden kijken naar een internet-uitzending van  de Mattheüs passion,  uitgevoerd door  het Concertgebouw-orkest.
Onze mannen houden er niet van, dus we spraken af dat we alledrie  in een aparte kamer in ons huis zouden luisteren met tussendoor af en toe app-contact; net zoals je in een concertzaal elkaar soms iets toefluistert.

Overdag zocht ik de partituur al op en rond 18.45 uur verdween ik naar boven.
Het was een bijzondere belevenis; niet in een concertzaal maar in je eentje op een slaapkamer toch samen het prachtige muziekstuk beluisteren.
We deelden via de groepsapp ‘Mattheus’ met z’n drieën onze verbazing over het feit dat de bas, die de Jezus-rol vertolkte, ook de aria ‘Mache dich, mein Herze, rein’ zong.
We waren opgetogen over de vrouwelijke alt met de geweldige stem en we waren tegelijkertijd in tranen door de sopraan met de verstilde aria ‘Aus Liebe’.

Anders.
Maar niet minder indringend.
Het corona-virus zet deze week en de 40-dagen tijd in een ander licht.

Vandaag sluiten we het 40-dagen-project af. Vorige week spaarden we een bedrag voor iedere dag dat we geen alcohol dronken ( € 7,=) en deze week was het de bedoeling dat we meer tijd met God zouden doorbrengen.
Gerard en ik hebben met z’n tweeën al bijzondere periodes meegemaakt in de 40-dagen-tijd. Kanker geconstateerd. Hartoperatie. Als je dat overkomt staat je wereld op z’n kop en krijgen de woorden ‘bezinning & inkeer’ een andere lading.
Het verschil met die jaren is, dat het nu niet een crisis betreft in ons persoonlijke leven, maar een ramp die heel Nederland, zelfs de hele wereld treft.
Nu heeft iedereen tijd voor bezinning en inkeer; tegen wil en dank.

In de Vastenkalender die we dagelijks lazen stond op 1 april een mooi gedicht waar ik dit blog mee wil afsluiten.

Wachten op een wonder

Ik heb gehoord dat velen van jullie zitten te wachten op een wonder,
een wonder dat ik, jullie God, de wereld zal redden.
Hoe zal ik dat redden zonder jullie handen?
Hoe zal ik rechtspreken zonder jullie stem?
Hoe zal ik liefhebben zonder jullie hart?
Vanaf de zevende dag heb ik alles uit handen gegeven.
Heel mijn schepping en mijn wondermacht. 
Niet jullie, maar ik wacht nu op het wonder 

(Luc Gorrebeek uit Medemens 2, Kerk in Actie)