23 april: Hemelse vaders.

Deze week is het een jaar geleden dat we afscheid  namen van Gerards broer Jan.
Daarover schreef ik destijds een blog onder de titel: een ‘Opa-Knuffel’ .
Een jaar.
We hebben al weer een aantal verjaardagen gevierd,  familiedag gehad en steeds is er weer het gemis.
Tenminste: zo ervaren we het als broer en schoonzus.
Zijn vrouw en kinderen kunnen zich amper voorstellen dat het al weer een jaar geleden is.
Voor hen is het verlies dagelijks voelbaar en aanwezig.

Vorig jaar verscheen het boek ‘Hemelse vaders’ waarin een stuk of dertig dochters vertellen over hun band met hun overleden vader.
Lianne,  de oudste dochter van Jan,  heeft in dat boek ook een hoofdstuk verzorgd.
Het is een bijzonder boek geworden met heel verschillende verhalen.
Hardwerkende vaders, vaders op afstand, vaders die oud werden, vaders die jong stierven, vaders met een oorlogsverleden die getraumatiseerd als ze waren, geen liefde konden geven en vaders die hun eigen dochter ‘niet moesten’.
Beroemde vaders en anonieme vaders.

En midden tussen al die verhalen van voor mij vreemde dochters en vaders stond ineens onze eigen Jan.
Met zijn door Lianne geschreven  verhaal, dat ik al kende.
Kippenvel kreeg ik er van, vooral omdat het bekend was. En wat een liefde voor haar vader straalde me uit het boek tegemoet.  Trots op zijn trouw, zijn vasthoudendheid, de warme gezinsband,  trots  op het feit dat deze Jan haar vader was.  Over wat hij door het eenvoudig voor te leven zijn kinderen heeft meegegeven  als levenslessen.
Het glas is altijd halfvol; het motto van de ‘Waninge-power’.
Ik herkende in haar verhaal onze eigen achtergrond.
Een hechte familie band,  een warm gezinsleven, doodgewone ouders in een doodgewoon Drents dorp en een leven waarin het geloof/de kerk een grote rol speelt.

Niet iedere vader heeft een dochter, maar elke dochter heeft wel een vader.
Door het lezen over overleden vaders kwam ook mijn eigen vader weer in beeld.
En ook het feit dat hij, ondanks dat hij er niet meer is, doorleeft in mijn leven net als bij Lianne.

Zij sluit haar verhaal af met deze zinnen:
Vaak denk ik terug aan alle adviezen, opmerkingen, zijn houding in moeilijke tijden.
Dit wil ik onthouden, hier wil ik op bouwen.
Het glas is halfvol, niet andersom,
Haal uit het leven wat mogelijk is, blijf trouw aan jezelf en zit niet bij de pakken neer.

Het hadden mijn woorden kunnen zijn.
Toen ik het boek uit had prees ik me, net als Lianne, gelukkig met mijn vader.