12 mei: Het meisje op de rots

Toen ik begon aan de serie ‘De zeven zussen’ kreeg ik van een vriendin een ander boek van dezelfde schrijfster, Lucinda Riley, met de titel ‘Het meisje op de rots’.
Zo op het oog zeer geschikt voor mij: een verhaal dat zich uitstrekt over 3 generaties,  een vleugje geschiedenis,  een beetje mysterieus en romantisch, kortom,  450 pagina’s  leesplezier. “Twee families,  voor altijd verbonden door een noodlottig verleden.”

Grania Ryan verlaat na een miskraam haar parter in New York en gaat terug naar het afgelegen, Ierse dorp waar ze vandaan komt.
Eenmaal weer bij haar ouders komt ze wat tot rust; op een dag ziet ze een jong meisje op een rots: Aurora.
Als ze het kind wat beter leert kennen, gaat haar leven stap voor stap steeds meer veranderen. Het kleine meisje vraagt veel aandacht vanwege het overlijden van haar moeder en het feit dat haar vader weinig tijd voor haar heeft.
Aurora en Grania krijgen een steeds hechtere band. Door oude geheimen binnen hun families, blijkt dat ze meer raakvlakken hebben dan ze op het eerste gezicht hadden gedacht.

Binnen een week had ik het uit. Ik bleef achter met het gevoel: het was wel heel veel.
Er gebeurt van alles in dit boek, in vorige generaties en in de huidige generatie. Aurora, het meisje dat het verhaal aan ons vertelt, vindt dat kennelijk zelf ook, want halverwege het boek krijgen we een stamboom. Daar heb ik onmiddellijk  een bladwijzer  bij gelegd en ik ben nog vaak teruggegaan naar die pagina.
Wie is dat dan? Z’n  broer?  O, die hadden ook al een kind? Stiefkind. O ja.

Verder kan ik er slecht tegen als verhalen in boeken onwaarschijnlijk zijn.
Een kind van 8 kan niet alleen een vliegticket boeken en van Ierland naar New York vliegen.
Zo’n jong kind voert ook geen volwassen gesprekken over verdriet,  verlies en/of lastige karaktereigenschappen.
Dit soort passages las ik met  kromme tenen. “Ja hoor,  ja!” denk ik dan.

Maar als je je daar overheen kunt zetten is het een mooi boek.  Er worden nogal wat vragen opgeworpen waar je niet direct een antwoord  op krijgt.  Waarom laat Grania na haar miskraam zonder iets te zeggen haar partner in de steek?  Wie zijn de biologische ouders van Anna?  Waarom heeft die halfbroer van Lily als bijnaam Gruwelijke  Gerald? Wat zit er in dat koffertje uit het begin van het verhaal?

Als je het boek uit hebt zijn alle vragen beantwoord. Daar hou ik van: ordnung muss sein. Dan heb je schrijnende verhalen gelezen uit de Eerste Wereldoorlog 1918, je weet een beetje over het decadente leven in New York tien jaar geleden,  hoop je dat niet alle Ieren zo bespottelijk koppig zijn als Grania en weet je dat levensverhalen zelden eindigen met “en ze leefden nog lang en gelukkig.”
En je weet wat er in dat koffertje zat.
Het boek gaat over (stief)moeders, dochters, zonen en over het maken van beslissende keuzes: blijf ik in deze situatie omdat dat nou eenmaal zo hoort of volg ik mijn hart en maak ik mijn eigen keuze.

Ondanks de tijdelijke kromme tenen heb ik genoten van dit boek.
Een aanrader.
Kromme tenen voor lief nemen.