26 mei: Wennen!

De wekker stond vanmorgen weer om 06.00 uur.
Vroeg!
Sinds 11 maart had mijn wekker niet meer zo vroeg gestaan.
Als je thuiswerkt heb je geen reistijd, dan kan ik het met 07.00 uur ook nog zat redden.
Vandaag had ik mijn eerste werkdag in Groningen, dus zat ik rond 07.00 uur op de fiets.
Het is 3 kilometer verder dan het Heymanscentrum, maar 16 kilometer is nog steeds een hele fijne fietsafstand.

Mensen, wat weer een heerlijkheid.
Ik kwam weer dezelfde fietsers tegen als in voorgaande jaren.
Even een blik van herkenning.
‘Moi’
Er stond een ree te grazen in de Onlanden en er zat een dikke buizerd op een paaltje.
De omgewaaide boom bij de Onlanderij die vorig jaar door het dak was gevallen was opgeruimd en het dak was gemaakt. In de buitenwijken van Groningen hadden mensen alle struiken uit hun tuin gehaald, zodat je het huis kon zien. En het Hoornse meer is nog even mooi in de stille ochtend.

Vanmorgen meldde ik me eerst bij de verkeerde balie; ik dacht dat ik wist waar ik werkte, maar het bleek een ander gebouw te zijn.
En dan heb je op je ouwe dag nog weer een keer een eerste werkdag: veel indrukken, veel namen, veel kamers en veel moe in het hoofd.
Bij het koffieapparaat drukte ik per ongeluk op ‘kan heet water’ in plaats van ‘kop heet water’; gelukkig wist ik van het apparaat in het Heymanscentrum hoe de lekbak er uit moest.
Wat een onwennigheid.
Waar is de wc? Waar staat de oud papierbak? Hoe kom ik aan een sleutel? Welke kamer is nog vrij? Is er nog een stopcontact  over?

Maar ook…..collega’s die ik nog ken van vroeger, die even een praatje komen maken, collega’s die even kennis komen maken.
De geruststellende stem van Dennis van de Helpdesk die het ‘allemaal voormekaar maakt’.
Verder werd ik een beetje giechelig van het onhandig en omstandig geen hand geven en toch kennismaken
Eén collega zei bij de kennismaking: “Waninge. O ja, daar heb ik al veel van gehoord.”
Hmmm.
Dan hoop je maar dat dat positief bedoeld is.

Om 15.00 uur mocht ik weer met het volle hoofd op de fiets.
Daar hoef ik gelukkig helemaal niet aan te wennen.