Het was maar een klein berichtje in de krant dit weekend: ‘Vrouw raakt te water in Smilde, met onbekend letsel overgebracht naar het ziekenhuis”.
Wij hadden die hele berichtgeving op vrijdag niet meegekregen, wij hadden immers onze Gradagen.
Zaterdagmorgen kreeg ik een app van Nelly, lid van onze vriendengroep.
“Mijn moeder is vrijdagmiddag overleden, ze is achteruit het kanaal ingereden…” met nog een aantal details die ik hier niet ga herhalen.
De moeder van Nelly was voor ons Annie Hoogeveen. Ze woonde naast mijn moeder in het Woldhuus in Hoogersmilde en zij hebben samen een aantal mooie jaren beleefd in het appartementencomplex. Annie was, in tegenstelling tot mijn moeder en vele andere ouderen in dat huis, goed thuis op de computer en bleef digitaal op de hoogte.
Toen er eens een tabelletje met activiteiten op het gezamenlijke prikbord in de gang hing vroeg ik wie dat had geregeld. “Annie” zei mijn moeder met onverholen bewondering “Annie kan print’n!”
Vandaag was Annie’s begrafenis.
Aangepast aan de coronamaatregelen.
Dan merk je pas hoe schrijnend en triest die maatregelen zijn en hoe diep ze insnijden in onze maatschappij.
Kinderen, klein- en achterkleinkinderen vormen al een groep van bijna zestig mensen.
Men kon gelukkig in een andere ruimte een soort schaduwbijeenkomst houden, zodat de naaste familie er in ieder geval in zijn geheel bij kon zijn om afscheid te nemen van ‘hun opperhoofd’, zoals ze door haar familie af en toe liefkozend werd genoemd.
Wij zaten vanmorgen bij broer Roelof en schoonzus Ali in huis om de livestream van de 
uitvaart bij te wonen. We zagen ‘onze’ vertrouwde kerk waar we al zoveel voetstappen hebben liggen. Wat hadden we daar vandaag graag wat voetstappen bij gezet, want o, wat is het naar om alleen maar te kunnen kijken en niet mee te doen. Haar lievelingsliederen werden ‘gezongen’ door opnames van ‘Nederland zingt’, maar je wilt graag zelf zingen met een volle kerk. Zij was een zeer trouw kerkganger en zo’n geliefd persoon: de kerkzaal was te klein geweest om iedereen een zitplaats te geven.
De tekst was dezelfde als die we hadden uitgekozen voor mijn moeders uitvaart: “In het huis van mijn Vader zijn vele woningen”.
We zagen foto’s van een welbesteed en rijk leven en Nelly las een In Memoriam voor.
We hoorden dat Annie een moeilijke jeugd heeft gehad, maar dat ze daar ondanks de tragische omstandigheden niet in is blijven hangen.
Wat ik zal onthouden van dit afscheid was een gedicht (bij Annie thuis gevonden) dat door een dochter en schoondochter werd voorgelezen: Vandaag is de dag om gelukkig te zijn.
De strekking was dat je alleen vandaag maar hebt om van te genieten. Gisteren is geweest, daar kun je niets meer aan veranderen; morgen is er nog niet, dus zwaarmoedig zijn over de toekomst heeft ook geen zin.
Laat dus de dag van vandaag niet overschaduwen door de last van gisteren en de zorgen voor morgen, maar maak vandaag tot een succes en geniet van wat je is gegeven.
Dit gedicht zegt alles over Annie.
Wat bijzonder dat de familie na een uiterst tragisch ongeval bij het afscheid van Annie er niet voor heeft gekozen om de tragiek een hoofdrol te geven, maar in de rouwdienst haar levenshouding centraal heeft gezet.
Na de plechtigheid reden Gerard en ik naar het kerkhof van Hoogersmilde om Annie de laatste eer te bewijzen.
Met een hele rij anderen stonden we allemaal met de rechterhand op ons hart toen de rouwstoet over het kerkhofpad voorbij kwam.
Ontroerend en indrukwekkend.
Nelly
?.
Sinet
Wat een mooi eerbetoon aan Annie. We haar blijven herinneren als een lieve, positieve vrouw met haar hart op de juiste plaats.