14 juni: Erfenis.

Als je naar de kerk gaat ontwaar je soms de stem van God.
In de muziek, als er uit de bijbel wordt gelezen, een gedicht, in de overdenking: het kan van alles zijn.
Vanmorgen bekeek ik op mijn tablet de viering vanuit de Catharinakerk.
Dominee Sijbrand van Dijk legde de vinger in deze kerkdienst op de zere plek en dat is natuurlijk de onrust die wereldwijd is ontstaan door de ‘Black lives matter’-demonstraties.

Deze week kreeg ik van een gemeentelid een column toegestuurd uit Trouw van Stevo

Abraham Kuyper (afbeelding: Wikipedia)

Akkerman onder de titel ‘Modderspruit’. Het ging over de ongemakkelijke ontdekking van een theologiestudent dat Abraham Kuyper een racistische kant had die hij niet kende. Kuyper zag Afrikanen als minderwaardig en met Kuyper in de hand hebben veel Nederlandse Christenen tot het einde toe de apartheid verdedigd.
Mijn vader hoorde daar ook bij. Hij zat als kind op de Paul Krügerschool in Coevorden en was duidelijk voorstander van de boeren in Zuid Afrika, hij kon mooie verhalen vertellen over de Boerenoorlog.
Zo was hij immers opgevoed.
Maar dat botste met wat ik voorgeschoteld kreeg op de Christelijke Scholengemeenschap in Assen. Het heeft mij veel energie, tijd en verdriet gekost om een weg te vinden tussen aan de ene kant een vader waar ik zielsveel van hield en aan de andere kant de vader waar ik het op dit gebied pertinent mee oneens was.
Het onderwerp is voor mij een wond die nooit helemaal dicht gaat.

Vanmorgen luisterde ik naar de preek van Sijbrand.
Hij zei o.a. “Schouder aan schouder, zo zijn wij geschapen.
Niet met de voet van de één op het hoofd van de ander.
……
Nu is het aan ons om het op te pakken.
Het is de hoogste tijd om op te staan.
Ga en genees.
Breng bijeen en maak heel wat kapot is gegaan.
Ga.
Luister.
Zegen.
Doe recht; vooral dat,  doe recht.”

Zo’n overdenking helpt mij om in de veelheid van gedachten, meningen, opinies én de herinneringen vanuit mijn eigen geschiedenis mijn gedachten te ordenen.
De voorganger sloot de dienst af met de Franciscaner zegenbede, waarvan de laatste regels zijn:

Moge God ons zegenen met voldoende dwaasheid
om te geloven dat we verschil kunnen maken in deze wereld,
zodat we kunnen doen waarvan anderen zeggen dat het onmogelijk is.

Wij zitten als witte Europeanen met een collectieve erfenis van schuld en verdriet om wat er in onze geschiedenis is gebeurd.
Als je kijkt naar de viering van vanmorgen (hierbij een link) zie je aan het eind een video, opgenomen met een aantal kleuters met een witte en een zwarte pop.
Wat die kleuters laten zien is het resultaat van eeuwenlange onderdrukking van andersgekleurde bevolkingsgroepen.
Het laatste meisje verdient volgens onze dominee de Nobelprijs voor de vrede.

Deze website is een digitaal tijdschrift met iedere dag een nieuw artikel.
Het beschrijft mijn waarde van de dag, waarbij ik de ene keer wat meer van mezelf laat zien (zoals vandaag) dan de andere keer.
Het is niet bedoeld als discussieforum; neem van mij aan, dat heb ik in mijn leven al genoeg gedaan.