13 juli: Een uitkijkpunt.

Eindelijk weer eens ooggetuige-blog in de categorie ‘Kerk & gemeente’: gistermorgen gingen Gerard en ik voor het eerst weer ’ter kerke’.
Op 8 maart hadden we de laatste viering met de gemeente bijgewoond; teruglezend in mijn blogs over die periode stuitte ik op het blog van 13 maart ‘Menens. Zonder krenten’. 
Toen dachten we nog dat het voor twee weken zou zijn……

We mogen weer met honderd mensen bij elkaar komen, maar de kerkenraad heeft besloten om het eerst nog voorzichtig aan te doen.
Eerst maar eens met 30 mensen en ‘kiek’n hoe ’t giet’.
De vieringen waren vanaf 15 maart steeds in de Catharinakerk opgenomen, want alleen daar was een camera om de dienst op te kunnen nemen.

…. aan de knoppen….

Het camera- en beamteam heeft de laatste maanden hard gewerkt en heeft nu ook eenzelfde installatie in Op de Helte geïntstalleerd en die werd vanmorgen voor het eerst uitgeprobeerd.

Het was spannend voor de mensen achter de knoppen en dat zag je aan ze.
Ook de organist vond het spannend: vaste organist Ad van Nes is ziek en had een vervanger gevonden in de persoon van Hein Peter Nauta.
Ook voor de kerkgangers was het anders dan anders. In de kerkzaal stonden een aantal tafels opgesteld met steeds drie stoelen eromheen, zodat je anderhalve meter uit elkaar kon zitten.

Aan het begin van de viering noemde voorganger Sijbrand van Dijk deze kerkdienst een uitkijkpunt. Een plek waar je even uitrust en waar vanaf je om je heen kijkt: waar komen we vandaan? Wat is er de afgelopen maanden allemaal gebeurd? Hoe nu verder?
De bijbellezing vertelde ons het verhaal van de zaaier die uitging en om te zaaien en wat er verder met dat zaad gebeurde. “Het gaat niet zozeer om de plek waar dat zaad terechtkomt” hield de predikant ons voor “het zaad is het belangrijkst. Het goede zaad dat God ruim en met handen vol om zich heen strooit. Daar moeten wij iets mee doen.”
Daarbij moest ik denken aan de uitspraak van majoor Bosshardt die ik vandeweek ergens las. ‘Godsdienst is mensendienst.’ Met andere woorden: zie om, doe recht, spreek bevrijdend.

Alles was vreemd, alles was anders, maar één ding was voor mij hetzelfde gebleven: het zingen. Wat een verademing om weer voluit met elkaar te kunnen zingen!
Je longen weer volzuigen en van harte zingen: wat heb ik dat gemist.
Het eerste lied was ‘De vreugde voert ons naar dit huis’ en als glorialied zongen we ‘U zij de glorie!’
De begeleiding van de gemeentezang was bij organist Hein Peter in goede handen.
Wij zijn in Roden natuurlijk verwend met prima organisten, maar hij kan er ook wat van.
Bach, Vivaldi, maar ook Ennio Morricone, de componist die deze week overleed: wij hoorden vanmorgen ‘Once upon a time in the west’.
Na de viering kreeg hij een welgemeend applaus van de mensen die er nog waren.

Wat fijn dat het weer kon met 30 mensen.
Maar toen ik om me heen keek dacht ik: ‘Er kunnen op deze manier ook zat 100 mensen in’. Wat mij betreft wachten we daar niet mee tot september.
Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.