Wij gaan nooit uit eten bij een pannenkoekenrestaurant. Zelf bak ik namelijk errug lekkere pannenkoeken, ik vond dat ik daarvoor niet naar een speciaal restaurant hoefde.  Ik bak ze met spek,  kaas, ui of naturel,  met drie pannen tegelijk en ik heb nooit gebrek aan afnemers. Ik mag zelfs een Engelsman tot mijn vaste cliëntele rekenen: hij rijdt met liefde een paar kilometers om voor ‘pannenkoeken van mama’.

Met opzet schreef ik in bovenstaande alinea ‘vond’; inmiddels heb ik mijn mening moeten herzien. Tijdens onze vakantie in Baarn gingen we een middag fietsen richting Lage Vuursche. Boekenvriendin Jeanette appte: “Een tip: Lage Vuursche, om het paleis,  (Drakenstein, wat je niet ziet)  heen fietsen.  Koninklijk graf en vooral veel keus in pannenkoeken.

Dat deden we.  Het koninklijke graf van prins Friso is indrukwekkend  in zijn eenvoud.  De omgeving is prachtig en Lage Vuursche heeft minstens 3 pannenkoeken restaurants; we vonden een plekje op het terras van “het Vuursche Bos‘. Ik bestelde een exemplaar met Ardenner spek en kaas.  Toen vond ik het nog jammer  dat er geen keuze voor ui bij zat maar toen ik één hap geproefd had miste ik de ui niet: verrukkelijk. De kaas zat onder de pannenkoek en had een lichtbruin korstje. De pannenkoek zelf  was knapperig,  heerlijk gaar en de spek goed doorbakken.

Gerard had een versie met rozijnen, appel en suiker.  Net als bij de pizzeria wisselden we een punt uit; mensen die mij kennen weten dat ik altijd kies voor hartig in plaats van  zoet,  maar zelfs deze zoete variant vond ik lekker, al at ik mijn eigen bord natuurlijk met groot plezier leeg.  Aan het meisje bij wie ik betaalde vroeg ik of ze de kok een groot compliment wilde geven. Ze vertelde dat de kok in kwestie daar blij mee zou zijn,  omdat dat niet heel vaak gebeurde. We vinden het kennelijk niet de moeite waard om een compliment te geven voor een ‘gewone’ pannenkoek, maar ik weet dat het ook bij pannenkoeken bakken  aankomt op een goede verhouding van de ingrediënten van het beslag en op handigheid en ervaring.

Daarom schrijf ik dit blog speciaal voor de kok van zaterdagmiddag 5 september: hij bepaalde die middag met zijn baksel de waarde van mijn dag. En neem van mij aan: je denkt ‘die ku’j zölf wa bakken’ (en dat is ook zo), maar zo lekker als deze heb ik ze nog niet geproefd.