In 2011 kwam in het nieuws dat Suzanne Vermeer was overleden, een op dat moment beroemde schrijfster van ‘vakantie-thrillers’, een woord met  in dit geval twee betekenissen:
1. spannende verhalen die zich afspelen in een land waar mensen op dat moment op vakantie zijn en
2. boeken die je meeneemt op vakantie omdat ze gemakkelijk weglezen.
Een dag later werd bekend dat Suzanne Vermeer helemaal geen bestaande schrijfster was, maar een pseudoniem van Paul Goeken. Bijna niemand was daarvan op de hoogte, alleen een paar vrienden uit zijn eigen netwerk.  Onder zijn eigen naam schreef hij ook thrillers, die zich voornamelijk afspeelden in de duikwereld, maar onder zijn pseudoniem was hij veel succesvoller. (meer weten? Lees dan het Libelle artikel ‘Het geheim van Suzanne Vermeer’) 
Dit boek kwam uit in 2019, terwijl de schrijver toen dus al 8 jaar dood was.  Nadat Goeken overleed is de naam Suzanne Vermeer overgenomen door Bruna Uitgeverijen; de boeken die nu onder die naam worden gepubliceerd zijn geschreven door onbekend gehouden schrijvers.

In ‘het Strandhuis’ volgen we vier vrouwen, die allemaal te maken hebben met een moord in het verleden. Drie van hen hebben afgesproken om elkaar daarna nooit meer te zien en hebben afzonderlijk van elkaar in verschillende landen een succesvol leven opgebouwd.
De auteur beschrijft steeds een stuk van het leven van één van de hoofdpersonen, maar over ‘het geheim van het verleden’ kom je in eerste instantie niets te weten.
Het is een spannend boek, het is onderhoudend en ik was op vakantie: ik had het in twee dagen uit. Een boek dat je meeneemt naar de wc, het criterium dat boekenvriendin en ik hanteren om aan te geven hoe leuk een boek is. Maar het blijft ook niet erg lang hangen; toen ik een week later dit blog wilde schrijven moest ik het boek erbij halen “Waar ging het ook maar weer over?” terwijl de karakters uit ‘Goede Raad’ nog heel lang door mijn hoofd speelden.
Lichte kost dus. Geen boek waarbij je een spiekbriefje moet maken van de hoeveelheid personages zoals bij Ruth Rendell.

Maar het kan nog lichter! Van Frea kreeg ik een heuse ‘chicklit’ te lezen: ‘Huisje, boompje, feestje’ van Jill Mansell. Daarover in een volgend blog in de categorie ‘Lezen’ meer.