26 oktober: Foto’s en melancholie.

Vrijdag 23 oktober was de verjaardag van mijn moeder.; ze zou anders 89 geworden zijn. (zie 23 oktober 2017)
Niet dat ik daar heel lang bij stil stond, maar ik begon die middag wel aan een klus die al een tijdje op mijn ’things to do’-lijstje stond: het hele fotoarchief van mijn ouders uitzoeken, rubriceren en archiveren.
Foto-archief klinkt opgeruimd, maar dat is het niet.
Het bestaat uit een hele grote krat met allemaal soorten en maten fotoalbums, waar wel iets van een chronologische volgorde in zit, maar eigenlijk ook niet.
Een mooie klus om op zo’n bijzondere datum mee te beginnen.

1956 Dikke verkering

Na twee dagen had ik alles in handen gehad en bekeken.
Het is de bedoeling dat ik van alles wat er is twee mooie albums ga aanleggen voor in het familiearchief.
De rest gaat weg.
De albums vallen allemaal bijna uit elkaar, de fotohoekjes zijn verstaft en schilferig en er staan heel wat plaatjes in die mij al niets meer zeggen, dus voor mijn kinderen hoef ik het niet te bewaren.
In twee dagen was het hele leven van mijn ouders weer even voorbijgekomen; er bleef een wolk van herinneringen in mijn hoofd hangen.
Foto’s roepen bij mijn altijd melancholieke gevoelens op, maar eigenlijk is melancholie niet het goede woord.
Als je dat woord opzoekt blijkt dat het betekent:  een gemoedstoestand die zich kenmerkt door een verdrietige kijk op het verleden of een onvervuld verlangen.

Geen sprake van.
Niet verdrietig en geen onvervuld verlangen.
Dankbaarheid overheerst bij het overzien van het leven van mijn ouders.
Goede herinneringen en naast de dieptepunten (die er natuurlijk ook waren) veel hoogtepunten en momenten van diep geluk.
Gelukkig hebben we de foto’s nog.