28 oktober: Mondkapjes en snoetschoeties.

In deze periode kom ik de deur niet veel meer uit: geen cantorij, geen FysiYoLates, geen clubjes en geen kerkdiensten.
Eén dag in de week ga ik nog naar mijn werk in Groningen en ik ga naar de supermarkt.
In juni schreef ik een blog over mijn eerste ervaringen met de boodschappen-scanner in de Jumbo. (zie: Modern).
We zijn bijna een half jaar verder.
Aan de scanner ben ik inmiddels helemaal gewend, aan corona nog steeds niet.
Soms ben ik al onderweg en ben ik mijn mondkapje vergeten of vergis ik me in de looprichting.
Ook anderen houden zich niet altijd al de coronaregels; voor de Jumbo werd een man streng toegesproken door de handhaver bij de deur.
“Meneer! U moet een kar meenemen!”
“Ja, die ik heb ik al, die staat binnen. Ik moest nog wat lege flessen weggooien die ik terugkreeg omdat er geen statiegeld opzit….” verontschuldigde hij zich.
Hij liep langs de verkeerde route weer naar binnen “U moet langs deze kant!”
De man straalde één en al ongemakkelijkheid uit,  hij werd publiekelijk terechtgezet; hij had er moeite mee.
Eenmaal binnen kwam ik hem weer tegen: hij liep in het ‘hagelslag-pad’ te zoeken, maar liep in de verkeerde looprichting.
Hij hief schuldbewust zijn handen ten hemel: “Sorry, ik doe het weer niet goed zie ik.”
Samen hadden we even pret.

Maar pret is er niet zo vaak als het om corona gaat.
Merel Morre had een leuke quote op Twitter: ‘Wat lukt het sommige mensen toch goed om anderen de maat te nemen. Zelfs op anderhalve meter.’
Maar er is ook veel positiefs en daar gaat het op deze website vooral over.

Het mondkapje met MOI erop dat ik van de kinderen kreeg op mijn verjaardag deed ik maandagmorgen op naar de Jumbo.
In het gangpad bleef een oudere heer staan, stak z’n vinger op, riep blij ‘Moi!” en stak vervolgens z’n duim op.

Deze week zag ik trouwens meer leuke mondkapjes voorbijkomen.
Onze dominee Walter Meijles stuurde een appje met een foto van een mondkapje dat hij had besteld bij de PKN
‘Houd moed. Heb lief.’ staat er op. (zie afbeelding links)
De leukste (vind ik dan hè) zag ik op de website van het ‘Huus van de taol’.
Daar heet het trouwens geen ‘mondkapje’, maar ‘snoetschoetie’;  een schortje voor je snuit dus.
Daar heb ik gelijk maar twee van besteld.
Die kan natuurlijk niet iedereen opzetten, Walter en ik bijvoorbeeld kunnen eigenlijk niet ruilen van snoetschoetie.
Je kunt tegen hem natuurlijk wel Drents praten; hij zal het wel aanhoren denk ik, maar begrijpen?