17 januari: Wijsheid, rust en hoop.

Naar aanleiding van de laatste persconferentie afgelopen dinsdag hebben we met onze kinderen afgesproken dat we elkaar een maand helemaal niet meer zien, ook niet in tweetallen.
Dat kost me veel moeite.
Punt.
De wijn is op.
Waar ik het leven anders altijd opgewekt en positief tegemoet treed was het deze week even klaar.
Dit is niks zo.

Vanmorgen zat ik op de bank met m’n breiwerk; samen met Gerard keek ik naar de viering vanuit de Catharinakerk; het was Kanazondag.
Ik kon niet eens meer de moed opbrengen om de responsies hardop mee te spreken: zo schraal en zo kaal zonder de gemeente om me heen.
Uit het verhaal van de dominee begreep ik dat ik niet de enige ben die het soms even niet meer ziet zitten.
Drie aspecten van de viering licht ik er even uit.

‘Niks kan meer zijn zoals het is’.
Het moet perfect, het moet ideaal, het moet zo mooi mogelijk.
Het beeld van jezelf, wat je uitstraalt: tegenwoordig tel je niet meer mee als het niet perfect is.
Aan het eind van de overdenking vertelde voorganger Sijbrand van Dijk over een ouder stel, dat tot hun grote verdriet in hun huwelijk geen kinderen had gekregen. Dan worden de verwachtingen die je zelf had, de voor jezelf vastgestelde toekomst van een gezin met kinderen, niet vervuld.
Zij hadden geaccepteerd dat het is zoals het is en ondanks die onvervulde verwachting in hun leven veel warmte verspreid en hun liefde gedeeld met anderen.

‘Dat we eigenwijsheid niet verwarren met wijsheid’.
De dominee vertelde dat hij zo moe wordt van mensen die alsmaar riepen: “Nog even volhouden.” “Het komt allemaal weer goed.”
Ik ben zo’n mens.
De hoop op dat het weer goed komt zit er zo bij mij ingebakken, ik ga er van uit dat het weer goed komt, dat we ook weer uit de coronapandemie komen.
Jammer dat andere mensen daar moe van worden, zo is het absoluut niet bedoeld.
Waar ik moe van word zijn al die mensen die hun mening maar over ons uittoeteren.
“Die lockdown had veel eerder gemoeten.”
“Die lockdown is nergens voor nodig.”
“Ik knuffel mijn kinderen en kleinkinderen gewoon, ik vind dat dat gewoon moet kunnen.”
“Kinderen lopen grote ontwikkelingsachterstand op door thuisonderwijs.”
“Ik laat me niet inenten, ben je gek!”
“Het redden van levens van dikke en oude mensen weegt niet op tegen de economische schade die door de lockdown wordt aangericht.”
Zucht.
Dat we eigenwijsheid niet verwarren met wijsheid.

‘De rust bewaren en hoop zaaien’.
Maria zegt op de bruiloft in Kana tegen Jezus dat de wijn op is.
Jezus zegt dan wat onvriendelijk dat hij niets met haar van doen heeft en dat zijn tijd nog niet gekomen is.
Maria verblikt of verbloost niet, maar gaat naar de bedienden en zegt hen “Doe maar wat hij jullie zegt, wat het ook is.”
Zij bewaart de rust en zaait hoop.

Dat moeten wij ook doen.