Gisteren lazen we deel 1 van Gerards gastblog over zijn vader; dit waren de laatste regels:
Hoe hard was het allemaal voor mijn vader, die niet alleen z’n ouders moest missen, maar ook z’n twee oudere broers, die hij maar heel af en toe zag.
Albert Waninge
Ik zou hem vragen naar zijn zusje Roelie, hoe hij zich samen met haar staande hield in het pleeggezin.
Ze hielpen beide op de boerderij en werden volgens mijn moeder goed verzorgd, maar wat heeft die periode met hem gedaan?
Ik zou hem vragen: “Als je je leven mocht overdoen, zou je dan je zus en zwager achterna gegaan zijn en emigreren naar Canada?”
Wat ik uit verhalen weet, is dat bij het vertrek hij zijn zus had toegezegd dat ze hen achterna zouden reizen.
Toch niet dus, mijn moeder was nogal honkvast en zag dat niet zitten.
Ik zou met m’n vader praten over zijn ambities en drang om zelfstandig boer te worden.
Het was 1961, in plaats van Canada werd de volgende grote stap een eigen boerderijtje in het Drentse Geeuwenbrug.
Met zijn gezin met toen vier kinderen begon hij met het melken van 1 koe en werkte hij in ploegendiensten op de aardappelmeel- en later op de kalkzandsteen fabriek.
Het moet hard werken zijn geweest voor hem. Vijf jaar later groeide niet alleen het aantal koeien maar ook het gezin breidde zich uit van 4 naar 7.
Mijn herinneringen uit het verleden.
Tante Roelie over uit Canada! Op de foto met v.l.n.r. broers Albert, Jan en Hendrik.
Wat ik nog goed weet is dat in 1974 na 22 jaar zijn zus Roelie voor een familiebezoek naar Nederland kwam.
Een vrolijke tante die volgens de familie wel erg Canadees was geworden.
Mijn vader vond het allemaal geweldig; als ik er aan terug denk moet dat één van de gelukkigste momenten zijn geweest in het leven van mijn vader.
Ook toen beloofde mijn vader weer bij het vertrek van zijn zus haar een keer op te zoeken in Canada.
Roelie Waninge
Helaas liep het heel anders, de jaren daarna waren erg zwaar voor mijn ouders.
In 1975 overleed zijn zus plotseling op 50 jarige leeftijd. Wat ik nog weet is dat m`n vader daar niet over kon praten en dat hij stil en in zich zelf gekeerd was.
De 25 jarige trouwdag van m’n ouders werd in dat jaar niet groots gevierd; hij kon het niet. Over een bezoek aan Canada werd daarna nooit meer gesproken.
Zijn relatie met z’n broers was goed, maar met zijn zusje had hij bijzondere band.
Vervolgens brandde in 1976 onze boerderij af en we waren allerminst goed verzekerd; een periode waarin hij verdriet en stress het hoofd moest bieden.
Dat heeft hij, mede door de steun van mijn moeder, goed doorstaan.
Het advies was destijds om te stoppen met het boerenleven, maar hij wilde zo graag boer blijven.
En zo geschiedde. Mijn moeder en mijn jongste broers en ik ( jongens van toen 16, 14 en 11 jaar) stonden ons mannetje en hielpen waar we konden.
Misschien heb ik het ‘dóórgaan en niet opgeven’ wel van mijn vader geleerd.
Hij heeft het niet alleen gedaan, maar hij gaf nooit op wat hij voor ogen had.
Hij was trouw aan mijn moeder en legde de basis voor een hecht gezin en een eigen plek op de boerderij waar hij zich thuis voelde.
Hij gaf ons als kinderen een veilig thuis en een eigen plek, zoals hij die zelf nooit heeft gehad.
Naast het ‘verborgen verleden’ overheersen goede herinneringen en dankbaarheid.
Meer lezen over het boek 1960 -2020?
Hierbij een link naar de verzamelpagina van deze blogreeks ‘Te boek ….. of niet te boek’.
Sinet
Mooi om te lezen Gerard 🙂