Allereerst dank Ada, voor de uitnodiging om een keer een blog te verzorgen. Leuk om nu eens andere mensen te bereiken dan alleen mijn patiënten…

Op de vraag ‘hoe kennen wij elkaar?’ kan ik eigenlijk naar waarheid antwoorden dat ik Ada niet echt ken. Ik weet hoe ze heet, hoe ze eruit ziet en waar ze woont, maar echt kennen doe ik haar niet. Maar we  ‘kennen’ elkaar van de kerk denk ik….

Waar en wanneer ben je geboren?
Ik ben in Zoutkamp geboren, op zondag 8 november 1959. Mijn broer was 2 jaar daarvoor geboren, ook op een zondag en mijn moeder zei altijd dat we op zondag waren geboren omdat mijn vader dan vrij was. Als kind dacht ik dan ook dat iedereen op zondag werd geboren. Maar ik ben wel echt een zondagskind, mijn naam betekent de Gezegende en zo voel ik me ook. Alhoewel ik aan familie alleen nog mijn kinderen en kleinkinderen heb en dat soms best eenzaam voelt omdat niemand m’n geschiedenis meer kent, ben ik toch vooral dankbaar voor wat er wel is!

Verliefd, verloofd, getrouwd.
Verliefd geworden op Peter Gerrits, hij was mijn docent anatomie op de opleiding mondhygiëne (tegenwoordig mondzorgkunde). Hij heeft me helpen zoeken naar wat er gebeurd was met mijn tweede zoontje, onze Mark, die in 1986 dood geboren is. Ik heb altijd gedacht dat hij ter beschikking aan de wetenschap was gesteld, dus toen ik voor de studie naar de snijzaal moest was ik bang mijn eigen kind tegen te komen. Het lukte Peter om via zijn medisch netwerk het dossier boven water te krijgen en Mark bleek na de sectie direct te zijn gecremeerd. Om daar na 13 jaar achter te komen was best wel… vul maar in welk woord er nu bij u op komt. Door dit emotionele gebeuren leerden Peter en ik elkaar natuurlijk heel goed kennen en dat was dus het begin. Met dank aan Mark zijn wij nu al jaren samen en getrouwd…

In welke levensfase zit je nu? Hoe vul je je dagen?
Wie even had gerekend wist al dat ik 61 ben, alhoewel ik me nog altijd zo’n 32 voel (en me daar soms ook wel naar gedraag, ja, dat weet ik heus). Ik ben de enige mondhygiënist in het dorp met een eigen praktijk, heb 2 behandelkamers en momenteel twee collega’s, de derde (Annemieke van der Leest) is net verhuisd naar Noord-Holland en in afwachting van hoe de toekomst er voor Sophie de Groot eruit ziet (zij studeert sociologie en is bijna klaar) moet er dan tzt weer een collega bij. Wie interesse heeft in mijn dagelijks werk verwijs ik even naar onze website: www.mondhygieneroden.nl

Wat wil je graag met de lezers delen?
Vervolgens komt dan de vraag van Ada wat of ik graag met de lezers wil delen.
Wie mij kent van de PKN-kerk weet dat ik bijna ieder jaar een gedicht maak voor de laatste zondag van het kerkelijk jaar.

Daarover hieronder meer:
Wie ben ik en wat bezielt mij? Laat dat maar de rode draad zijn van dit verhaal.

Ik was 26 toen mijn tweede zoontje levenloos ter wereld kwam. Maar het leven ging door en ik wilde hoe dan ook graag wel een broertje of zusje voor mijn oudste zoontje. Toen mijn dochtertje werd geboren was ik dan ook zielsgelukkig en dankbaar dat ze, na een spannende zwangerschap, kerngezond ter wereld kwam.
Hoe anders leer je dan in een paar jaar kijken naar zwangerschap en bevalling… Ze is van januari en toen we in de zomermaanden op vakantie waren en we muziek luisterden in de auto en er iemand zong: ‘als een twijgje in de wind, zo broos is ‘t wiegenkind, zo broos is ook het menselijk geluk’ toen pas gingen voor het eerst alle sluizen open en huilde ik tranen met tuiten…

Een aantal jaren later ging ik voor het eerst met een groep naar Taizé in Frankrijk, daar is een oecumenische broedergemeenschap gevestigd en iedereen sprak in lovende woorden en superlatieven over een verblijf daar. Het bleef voor mij ongrijpbaar en ondefinieerbaar en niet goed te duiden, dus besloot ik zelf een week mee te gaan. Dat is, zo bleek achteraf, een keerpunt in mijn leven geweest. Daar werd me gevraagd wie ik was en waar ik voor stond en waar ik voor leefde. Daar ging het niet over koetjes en kalfjes maar daar kreeg het woord ‘diepgang’ betekenis.

Toen op een gegeven moment het 11-jarige zoontje van vrienden overleed en ik ontredderd aan de keukentafel zat schreef ik m’n eerste gedicht.
Sindsdien schrijf ik.
Sindsdien schrijf ik emotie van me af en heel vaak wordt dan het proza stuk wat ik eerst schreef om mijn gevoelens onder woorden te brengen gevolgd door de poëzie.
Dan schrijf ik een gedicht wat staccato is, waar korte zinnen emotie oproepen, pijn doen, herkenning geven.
Om altijd af te ronden met een blik op de toekomst, altijd hoopvol, altijd dankbaarheid verwoordend.

Ik leef met de dood, ik leef naast de dood, ik ben niet bang de dood te ontmoeten.

En al jarenlang heb ik het plan een bundel uit te geven zodat meer mensen mijn woorden de hunne kunnen maken maar het kwam er niet van. Totdat onlangs, zomaar uit onverwachte hoek iemand zei dat ze op de uitvaart van haar man een gedicht van mij had gebruikt. Met het verzoek er alsjeblieft iets mee te doen.
En dat heb ik direct gedaan: ik heb een uitgever gebeld, ik heb een 40-tal gedichten geselecteerd en nu wacht ik gewoon af… maar die bundel gaat er komen! Daarom sluit ik hier af met een ode aan mijn kind.

voor Mark

onmiskenbaar

kloppend hart

onder mijn hart

zo is het geweest

zo had het moeten blijven

maar jouw leven eindigde

voordat het begon

nu klopt mijn hart

vol liefde voor jou

mijn leven lang…

Bij de afbeelding: één van de weinige werken in acryl gemaakt door mijn echtgenoot Peter Gerrits, Peter is naast zijn werkzame leven als neuro-anatoom altijd bezig geweest met kunst en muziek. Hij mocht van zijn vader niet naar de kunstacademie noch naar het conservatorium maar moest naar de universiteit. Nu hij alle tijd van de wereld heeft is hij dagelijks met kunst bezig en hij houdt zich voornamelijk bezig met de kunst van het zeefdrukken. Ook hij heeft een eigen site: www.petergerrits.nl

Op de afbeelding is de voorkant van een rouwannonce te zien; de bloem van de paradijsvogel staat symbool voor Mark, ons kind in het ‘paradijs’
(klik op de afbeelding voor een vergroting).