In het begin van de jaren ’70 gingen wij in de zomer als gezin twee weken op vakantie naar het buitenland; we hadden een vouwwagen en we stonden altijd op een camping.
Ooit stonden wij op zo’n camping in de buurt van een stel Brabanders.
Ze kwamen uit Goirle en stonden in een groep, zodat er een soort binnenplaatsje werd gecreëerd.
Volgens mij waren het drie broers, allemaal met hun gezin op vakantie en mijn broertje (8) en ik (12) maakten al gauw kennis met de kinderen van de buurgroep.

De leefstijl van de Brabanders week nogal af van die van ons.
Wij waren een gezin uit het noorden en mijn moeder hield ook op de camping de structuur van het huishouden vast, dus er werd op tijd koffiegedronken, gekookt, gegeten en (af)gewassen.
Zelfs de tent werd om de andere dag helemaal schoongeveegd.
Mijn ouders keken vanonder hun luifel toe hoe het er bij de buren aan toe ging en dat veroorzaakte op z’n minst opgetrokken wenkbrauwen, met name bij mijn moeder.
Ze zaten amper aan tafel, af en toe werd er eten uitgedeeld en een ieder deed wat goed was in zijn of haar ogen. ‘Volgens mij doet ze maor wat’ constateerde mijn brave moeder en dacht er het hare van.
Af en toe werden ’s avonds na het eten gitaren en andere muziekinstrumenten uit de tenten gehaald en gingen ze met elkaar op hun binnenplaatsje zingen; iedereen die wilde mocht meedoen.
Hun enthousiasme werkte aanstekelijk en ik bewaar goede herinneringen aan die avonden.
Ze deden ook heel gek soms.
Dan deden de mannen de nachtponnen van hun vrouwen aan, stonden ze zich met elkaar te bescheuren van het lachen en zongen nog een raar lied.
Als kind keek ik er naar met ogen op stokjes.
Wat een lawaai de hele tijd en wat een plezier!

Veel is weggezakt in mijn herinnering, maar naast ‘Meisjes met rode haren’ is er één liedje dat ik me ben blijven herinneren van die muziekavonden op de camping.
Het was een smartlap in de ware zin des woords en de mannen zongen het lied met veel gevoel voor drama.
Het heette ‘Zij was mijn kleine Marianne’.
En die ging dood.
Ik wist toen niet zo goed of de mannen het lied nou serieus zongen of er de draak mee staken.
Nu denk ik dat er al enige pilsjes genuttigd waren en dat ze het ‘over the top’ zongen ter leringhe ende vermaeck.

Toen ik deze week zocht naar een lied over Marian kwam ik op YouTube een video tegen van Ben Steneker met de titel ‘Zij was mijn kleine Marianne’.
Zou het…..!?!?
Ja. Toen ik het hoorde kon ik grote delen zo weer meezingen en zat ik weer in kleermakerszit bij de vrolijke muzikanten uit Goirle.
Hierbij een link naar de video van Ben Steneker op YouTube. 
Nu weet ik ook wat de term ‘werkt ’s nachts voor haar geld bij het raam’ betekent en begrijp ik de overspannen reactie van de zanger beter.
Voortschrijdend inzicht.
Sweet memories.