16 april: Zeurgedachten & gemengd paars.

“Er zijn geen nieuwe kaarsen meer” constateerde ik van de week.
“Moet je even naar de Hema” bedacht Gerard.

Ja.
Dat weet ik ook wel.
Maar het is zo’n gedoe in coronatijd.  Je moet een afspraak maken. En wanneer kan het dan.
Zeurgedachten; ook ik heb er last van.
Gistermiddag belde ik. Eigenlijk kon ik gelijk terecht; het was helemaal niet druk,  ik moest me alleen even aanmelden bij de eerste kassa.
Een half uur later liep ik helemaal alleen in de Hema in Roden; twee andere klanten heb ik gezien in het halve uur dat ik er was.
Het restaurant was ingericht als een soort koopjesmarkt: alles voor -70%.

Na een jaar corona loop ik onwennig door de gangpaden.  Als ik de kaarsen en wat andere kleine dingen afreken maak ik een praatje met het meisje achter de kassa. “Hoe is het voor jullie?” vraag ik. “Veel te rustig” zegt ze gelaten. “Niks aan zo; de mensen durven niet lijkt het wel. ”
En misschien ook last van zeurgedachten…..

Als ik de Hema uitloop ontmoet ik Femmie, Margreet en Sjoukje. Ken ik allemaal van de kerk, “Ben jij al geprikt” is de eerste vraag die we elkaar tegenwoordig stellen. We staan gegroepeerd rondom een plantenbak met minstens twee meter tussen ons in; na vijf minuten is het alweer knoetergezellig. Er  worden ervaringen uitgewisseld,  verhalen verteld,  gegiebeld en nieuwtjes gedeeld.  We staan gigantisch in de weg en genieten even van dit moment.  “Wat missen we dit,  hè” constateerden we wat spijtig.  Want ‘we’ zijn er nog lang niet.

Bovenstaande momenten kleurden mijn dag,  maar de waarde van de dag was de app die ik kreeg van de manager van Team290, de afdeling waar ik sinds januari voor werk.  Als secretaresses kregen we allemaal een foto van een bos bloemen met de volgende tekst: ‘Natuurlijk. Het is secretaressedag. Een week eerder dan ik dacht. Ook los daarvan vind ik het fijn dat jullie je zo inzetten in deze ingewikkelde coronatijd. Echt alle waardering!’
We krijgen volgende week nog een kleine attentie, maar eigenlijk vind ik het compliment al voldoende.  Managers eerder in mijn werkzame leven vergaten het ook wel eens; ik hecht meer waarde aan een goed jaargesprek dan aan een verplichte bos bloemen op secretaresse dag.

Over bloemen gesproken: met de kwetterende dames stond ik bij de bloemenwinkel tegenover de Hema.
Daar zag ik een mooi, gemengd paars bloemetje; dat kocht ik en het staat nu te geuren op onze buitentafel.
Gisteren kreeg ik zo’n Google-melding: bekijk de foto’s van vorig jaar op deze dag.
Zat ik een zomerjurk aan het ontbijt!
Vanmorgen besliste ik dat het NU voorjaar is.
Een uur zat ik buiten in de zon.
Bij mijn gemengd, paarse bloemetje.
Lente!