15 mei: Verkorte versie.

Op 13 mei schreef ik al: we konden elkaar gelukkig weer zien als vriendenclub.
Maar niet een hele dag, laat staan een heel weekend: we werden uitgenodigd voor de VVV – Vriendendag 2021 Verkorte Versie.
We werden om 14.30 u verwacht aan de Norgervaart; één stel was zelfs op de fiets gekomen “het is ja zuk mooi weer….”
We werden opgewacht met een bijzonder glaasje met een kers onderin.
Plechtig gingen we allemaal staan en proostten met elkaar op dit nieuwe begin na corona.

“Wat zullen we gaan doen?”
De vraag stellen is haar beantwoorden.
Niks.
Er was een ‘High Tea’ met lekkere zoete dingen op etagères, daarna was er een borrel met lekkere hartige dingen op diezelfde etagères en de borrel vloeide vanzelf over in een lekkere barbecue.
Ook de middag was vanzelf in de avond overgevloeid.
De hele middag hadden we lekker in de zon gezeten, maar na 19.00 uur werd het koud.
Maar het was nog zo gezellig…..maar naar binnen was geen optie.
Er werden vesten, jassen en sjaals aangetrokken en toen was er nog ijs.
En koffie.

Vlak voordat we helemaal verkleumd waren gingen we naar huis.
Toen moest het ‘fietsstel’ uit de eerste alinea nog naar huis fietsen…..

Hebben we dan, behalve eten en drinken, helemaal niks gedaan?
Jawel; we hebben de prachtige moestuin bekeken en we maakten een groepsfoto, zoals ieder jaar.
Altijd weer een gebeurtenis van formaat.
De eerste werd gemaakt door Sinet.
Ze had een selfiestick mee, ging voor de groep staan, beschermde haar ogen tegen de zon en maakte een foto.
“Zo toch niet” zei haar echtgenoot “dan heb je toch je hand voor je ogen?”
“Nee, dat maakt niet uit.”
Toen de foto naderhand werd bekeken zei ze: “Goed gelukt! Iedereen staat er mooi op! Alleen ik heb mijn hand voor mijn ogen……”
Hilarisch is het af en toe.

“Nee, we moeten even een goede groepsfoto maken.”
De gastheer haalde een statief op.
Het had alleen geen drie poten meer, dus het moest tegen een boom aan staan.
We mochten niet dicht bij elkaar staan, dus we stonden als stellen anderhalve meter voor en achter elkaar.
Als de foto werd gemaakt had de maker 10 seconden de tijd om naar zijn plekje te rennen.
Als hij rende dacht de hond dat hij ook mee moest doen en rende uitgelaten achter de baas aan; dan waren we al blij als hij het statief in zijn enthousiasme niet meenam.

Wat fijn dat het zulk mooi weer was dat we de hele middag buiten konden zitten; het was heerlijk om elkaar weer te spreken en weer bij te praten over het werk, de kinderen en wat verder ter tafel komt.  Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Volgend jaar misschien weer een heel weekend…..