Als Huisje 96 niet verhuurd is en we hebben niet te veel in de agenda staan,  dan gaan we er zelf heen.
We hadden afgelopen weekend wel heel veel geluk: ėn het huisje was vrij ėn het was heel mooi weer.

Dat hadden we nog niet heel veel gehad,  dat mooie weer.
Meer dan 20 graden: weer om buiten in een stoel te soezen en de zon op je huid te voelen.
Lekker buiten eten en koffiedrinken en ’s avonds met een warme trui  aan bij een citronellakaarsje op  het terras te zitten.
Het is daar dan aan het  meer heel stil. Er zijn geen grote wegen in de buurt en je hoort alleen de eenden en meerkoeten rommelen en spetteren, af en toe spartelt er ergens een vis (er zitten grote karpers in dat meer, het is een visvijver)  en af en toe hoor je in de verte  mensen praten.
We hoorden zelfs het ritselen van een egeltje onder de heg: toen we gingen kijken zat hij heel stil op het paadje naast het gras.

De waan van de dag is daar even weg.
In het huisje is geen klok,  dus je hebt soms geen idee hoe laat het is.
Borduren,  lezen, vissen: even geen sociale verplichtingen.
De dochters kwamen ook nog even langs,  al dan niet met schoonzoon en voegden zich gemakkelijk  in het trage ritme van de dag.

De afgelopen maand was het huisje permanent verhuurd,  dus wij waren benieuwd  of er ook iets in het gastenboek was geschreven.
Helemaal niets!  Jammer ja.
We gaan het in ieder geval zelf gebruiken als een soort ‘Casa Grada-dagboek’;  wanneer waren we er en met wie.
Dit weekend kookte ik de traditionele gruuntesoep met worst.
Het recept daarvan zette ik in het gastenboek met de flard van de tekst die Daniël  lohues zingt in het lied ‘Hier kom ik weg’:

Ruumte smoort de drokte, stilte  gef  rust, 
ik ben me d’r  niet alle dagen hielmaol  van bewust, 
hoe graag ik hier mag wezen, gruuntesoep met worst,
leven hier helpt met zo goed as drinken tegen de dörst.

De gasten zijn per slot van rekening wel in Drenthe.
Beetje indoctrinatie mag best.