Egels.
Zo nuumt wij ze tegenwoordig.
Maor vrogger in mien kindertied heetten ze stiekelvarkenties; allent de mister op schoele zee egel.
Ie ziet ze niet vake en a’j je ziet bint ze dood, platreden op de openbare weg, het oversteken van de grote weg niet overleefd.
Twee keer zagen wij een stiekelvarkentie bij oons achter ’t huus: ien keer zat d’r iene achter de bezzum in de schure en ien keer wandelde d’r iene bedaard over Waninge Plaza terwijl wij bij keerslicht in de kapschure zaten.  “Wat löp daor nou?!?!?”
Maor de leste jaoren hebt wij gien iene meer zien.

Maor ze bint d’r wel, daor kwamen wij van de weke achter.
“Wat is d’r toch met mien gazon gebeurd?” vreug Gerard zöch af.
“Kiek nou toch ies, wat hef daor nou in zitten te vrotten!”
Noa wat zuuken op het internet kwamen we d’r achter: stiekelvarkenties doet dat.
Het bint eigenlijk net wilde zwienen, maor dan hiel klein.
Ze woelt de grond umme op zuuk naor eten, zoas kevers, pieren, spinnen, slakken, duuzendpoten en rupsen.
“Wat kuwwe daor nou an doen?” vreug Gerard zöch af.
Wij können niks bedenken.
Wij laot het dus maor eem gebeuren.
Misschien giet het stiekelvarkentie wel hen de buren.
Of stek e prongeluk de straote wat onveurzichtig over.
Wij ontdekten trouwens ok het veurdiel van zu’n beessie: wij hebt haost gien slakken meer in de tuun…..