“Wij gaan op zoek naar een voetbaldoel.”
Dat was de laatste zin van het blog over de versiering van onze straat voor het Rodermarktfeest.
(Niet gelezen? Klik dan hier voor het blog ‘Wij hebben Duitsland’.)
Onze buren hadden nog een klein doel dat we mochten lenen.
Met z’n tweeën bedachten Gerard en ik hoe wij onze tuin zouden versieren.
Op het schildersdoek maakten wij een mixed-media-presentatie met krantenkoppen en foto’s van het drama van de uitschakeling van Nederland in 1974.
Gerard printte de hoofden van het hele Nederlandse elftal uit en zette die in de tuin voor het doel.
Een vlaggetjeslijn met de Duitse driekleur maakte het af.  Op de kleine vlaggetjes staat:  “Zijn we er toch weer ingetuind…!”

Het was een drukte van belang in de  straat woensdagavond.
Iedereen was druk bezig om zijn/haar tuin te versieren, verlichting aan te leggen en commentaar te leveren op de andere tuinen.
Er kwamen veel andere Rodenaren langs,  waaronder een stel dat wij al lang kennen.
“Oh. 1974! Ik weet nog waar ik was!”
Gerard ook. Hij was destijds 13 jaar en herinnert het zich nog als de dag van gisteren; ziek was hij er van.
Later op de avond spraken we nog een paar voorbijgangers die ook traumatische ervaringen hadden opgedaan in 1974.
Als je weet ‘what happened in 1974’ verraad je daarmee trouwens ook je leeftijd.

Er kwamen nieuwe buren van de nieuwe huizen van even verderop kijken en kennismaken.
“Wij zijn Jan en Janny.”
In die categorie kwamen ook nog een Hans en Willy voorbij; echte Roners die de vorige bewoonster van ons huis nog hadden gekend (wij wonen hier vanaf 1989) en nog  de meisjesnaam  wist van onze ex-overbuurvrouw Venekamp.

Buurman tegenover ons had tijdens het plannen maken vorige week notulen gemaakt en had bij zijn eigen ‘Après ski-hut’ een wegwijzer gemaakt naar alle onderwerpen van ons blok.

De toren van Pisa. Met terras!

Na de koffie gingen Gerard en ik nog even kijken wat de anderen allemaal in hun tuin hadden gezet; we bleven steken op nr. 51.
Dat blok had Italië en zij hadden de toren van Pisa met een terras!
Er werd ons een een drankje en een hapje aangeboden en we maakten kennis met nieuwe buren uit dat deel van de straat. “Jullie moeten allemaal even een ‘Flügel’ drinken, want die flesjes hebben we nodig in onze hut!” riep overbuurvrouw.
Gezellig ja! Het was zo maar 22.30 uur.
Voor het eerst stonden we nu met alle buren van het laatste stuk van de Boskamp bij elkaar.
“Misschien winnen we dit jaar wel een prijs! ”  merkte iemand op.
Wat mij betreft hoeven we die prijs niet te winnen; de saamhorigheid in onze buurt en de onverwachte gezelligheid met de hele groep op het terras van nr.  51 is al de hoofdprijs.
Bedankt Dick en Stien!

Naschrift: we hebben de eerste prijs gewonnen dit jaar, te weten een straatbarbecue ter waarde van € 250,=.