Donderdag 30 september was het ‘broers & zussen’-dag,
Van meervoud is bij mij geen sprake: ik heb één broer en géén zussen.
Na het overlijden van ma, waarin Henk en ik samen optrokken op weg daar naar toe, spraken we af dat we één dag in het jaar met z’n tweeën een dagje uit zouden gaan.
De eerste keer deden we dat in 2019, toen gingen we naar het Catharijneconvent in Utrecht; in 2020 kon het niet doorgaan vanwege corona. Dit jaar werd het 1 oktober.

Als het gaat om de vraag ‘Wat zullen we doen die dag?’ kunnen we bijna niet kiezen.
Dit keer werden we op het spoor ‘Zutphen’ gezet door de Van Rossems.
We begonnen in Gorssel met het museum More. Die letters staan voor Modern Realisme: schilderkunst of sculpturen die de werkelijkheid herkenbaar weergeven,
Eerlijk gezegd: ik weet niet zo heel veel van schilderkunst en de verschillende stromingen daarin; voor mij is het al fijn als ik kan zien wat iets voorstelt.
De collectie in More vertegenwoordigt een belangrijk deel van ons nationaal cultureel erfgoed op dat gebied en wordt beheerd voor toekomstige generaties.
Zo wordt het voor een breed publiek toegankelijk gemaakt. Ook voor mij dus.
Je ziet met name werken uit de 20e eeuw en hedendaagse realistische kunst en er was een speciale tentoonstelling van de kunstenaar Jan van Herwijnen (1889/1965).
Een eeuw geleden  tekende hij in negen maanden tijd 32 levensgrote portretten van psychiatrische patiënten in het Willem Arntsz Huis in Utrecht. ‘Dat moest ik doen – dat was een dwang waar ik niet onderuit kon.’ In 1918-1919 reisde hij voortdurend op en neer van zijn woonplaats Amsterdam naar de bewoners van dit ‘gesticht’ om zijn missie te volbrengen.

Die tentoonstelling maakte indruk.
Mensen met een verstandelijke beperking kijken je vanuit het begin van de vorige eeuw aan.
Je ziet verschillende emoties  op de schilderijen, die allemaal zijn getekend in zwart/wit tinten.
Triestig.
Somber.
Weerloos.
Vriendelijk.
Achterdochtig.
Uitgeblust.
Blij.
Als je weet hoe er toen omgegaan werd met psychiatrische patiënten heb je het met terugwerkende kracht met ze te doen.

We stonden soms heel dichtbij zo’n doek om te kijken naar hoe bijvoorbeeld de ogen waren uitgewerkt.
Heel dik aangezet soms. Of juist met hele dunne lijntjes.
Wat ben je dan een kunstenaar als je als die verschillende gemoedstoestanden van mensen kunt vastleggen op een schilderij.
En toen hadden we nog maar één zaal gehad.

Benieuw naar wat we hebben gezien? Hierbij een link naar de pagina over deze tentoonstelling op de website van More:  tentoonstelling Jan van Herwijnen.
Meer weten over het de vaste tentoonstelling in het museum?
Hierbij een link naar hun website: museum More.

En Zutphen dan?
Wordt vervolgd.

Andere blogs over deze dag:

5 oktober: De Librije (over een leeszaal met boeken van vóór 1600)
8 oktober: Sponsoring! Toen al…… (over een audiotour in de Walburgiskerk).