Zondagavond had ik amper tijd voor een broodje; om 17.30 uur waren Piety (gitaar), Monique (dwarsfluit), Gerard (handige man) en ik in de Catharinakerk om alvast de geluidsbox en standers op te zetten, want: Taizé-vesper!
Wat mij betreft één van de mooiste diensten van het jaar.
We stemden onze instrumenten, speelden nog even wat door en toen druppelden de cantorij-leden ook al binnen.

Inzingen, liederen en muziek doornemen en voor je het weet is het dan al 18.50 uur en zijn de eerste gemeenteleden er al.
O ja, we moeten ook nog een broodje. Monique en ik werkten al staande achter een pilaar een boterham naar binnen, maar dat kost bij mij tegenwoordig iets meer moeite.
Beugel uit, eten, mond spoelen, beugel omspoelen en weer terugplaatsen. Maar achter de pilaar zit geen kraantje, dus gauw nog even naar de wc…… net te laat.
Met kloppend hart schoof ik op mijn plaatsje op de achterste rij naast de bassen. Pffff. Het is de bedoeling dat je rustig wordt van Taizémuziek…..

Tijdens de viering bleef het een beetje heen en weer lopen van de gitaar naar de achterste rij.
Natuurlijk kan ik er voor kiezen om alleen gitaar te spelen en niet mee te zingen, maar we spelen niet bij alle liederen mee en dan wil zelf ook graag zingen.
Taizémuziek is zo heerlijk om te zingen, daar kan ik helemaal in op gaan; die beleving is het fijnst als ik in het koor sta op mijn eigen plekje in de altenrij.

Het ging niet allemaal vanzelf gisteravond.
Voor de dienst knapte Piety’s klem stuk: die zet je op de hals van de gitaar, zodat het akkoord dat je aanslaat hoger wordt.
Gelukkig heeft Piety ook een handige man, dus Jan bracht nog snel de reserveklem, zodat we bij het eerste lied met een ‘niks aan de hand’-blik stonden te begeleiden.
Diezelfde ‘niks-aan-de-hand’-blik stond op de gezichten van de cantorijleden bij het zingen van Donna la pace.
Dat stond wel op de orde van dienst, maar dat hadden we van te voren niet door gekregen, dus niet ingestudeerd.
Wat fijn dat je dan een groep doorgewinterde zangers hebt die dat lied nog kent van vroeger en het feilloos vierstemmig zingt.

Na afloop waren we tevreden; wat een fijne vesper.
Een bas vertrouwde me toe dat hij het ‘kicken!’ had gevonden; ik ben dus beslist niet de enige die het zo beleeft.

Het is een vesper ‘in de geest van Taizé’.
Mensen die in Taizé geweest zijn vinden eigenlijk allemaal dat het voor de Taizé-beleving té georganiseerd is.
Dat is vast zo.
Maar dit is in een viering in Roden op Taizé-gebied het hoogst haalbare.
We moeten het ook een beetje praktische bekijken: cantor Karel wil weten hoe vaak we het Kyrië zingen tijdens het gebed, we spreken af wanneer iets hard of zacht wordt gezongen en zo eindeloos herhalen als in Taizé gebeurt past niet in een vesper van drie kwartier.

We gingen naar huis met het lied ‘Frieden’ nog in ons hoofd:
Frieden, Frieden hinterlasse ich euch.
Meinen Frieden gebe ich euch.
Euer Herz verzage nicht.
Even luisteren of meezingen? Hierbij een link naar een video op YouTube.