22 oktober: Geloven van wieg tot graf (2)

In februari schreef ik een blog over het boek ‘Geloven van wieg tot graf‘ van Cor Keers.
Gisteravond was er van onze kerk een gespreksavond waarop Cor’s boek centraal stond; net als bij het boek was de subtitel ‘een studie over zingeving’.
Aan het begin van de avond werd Cor geïnterviewd door Sijbrand van Dijk.
“Hoe kom je op het idee om een boek te schrijven?”
Het was begonnen met het boekje ‘Opa, vertel eens’ dat Cor had gekregen van een schoonzoon.
Wat hij allemaal te vertellen had paste lang niet in het format van het boekje, dus Cor had de antwoorden op aparte vellen teruggegeven; dat was al een mooi pak papier geworden.
Zo ontstond het idee om een boek te schrijven.

In het vorige blog over ‘Geloven van wieg tot graf’ schreef ik al dat een boek van zo’n omvang zich niet laat vangen in een blog van 500 woorden; dat geldt ook voor de gesprekken erover gisteravond.
Vooropgesteld: wat een waardevolle avond. Er was een vertrouwelijke sfeer, waarin ook lastige vragen en gevoelens van emotie voorbij kwamen.
Als een rode draad liep Cor’s vrouw Elly door de avond. Zijn rots in de branding, zijn maatje en de liefde van zijn leven.
Ze kon er vanwege haar lichamelijke beperking niet bij zijn, maar voor Cor was ze er wel: “De meest aanwezige afwezige.”
Wat heb ik  geleerd?

• Plak niet te snel een etiket. Sijbrand had het op een gegeven moment over ‘normale kerkgangers en gestoorde schizofrenen’.
  Cor reageerde daarop: “Dat loopt door elkaar heen. Je kunt ook spreken van gewone schizofrenen en gestoorde kerkgangers.”
  (zo was het niet helemaal….zie de opmerking van Sijbrand hierover bij Reacties’)
• De bijbel is volgens Cor het beste psychologieboek. Alle facetten van het leven komen aan bod in de verhalen.
  De bijbel houdt je een spiegel voor en is een bron van inspiratie.
• Wat als de omstandigheden in je leven zo beroerd zijn dat zingeving niet meer lukt?
  Cor vertelde over de zelfmoord van een lotgenoot van hem. Op de beamer verscheen de tekening die zoon Joost bij dat hoofdstuk had gemaakt: een strop met een vlinder. We denken allemaal na over de dood. Hoe lang hebben we nog? Wanneer komt mijn levenseinde?
  Het beeld dat ons vroeger is voorgehouden van een hemel bevolkt met overledenen is bij velen al niet meer  aanwezig.
  Maar wat dan wel? “Dood is dood” schrijft Cor in zijn boek. Daar bracht hij gisteravond wel een kleine nuance in aan en ook anderen lieten zich daarover uit.
  Eén aanwezige zei: “Wat weet de rups van de vlinder? Wat weet de vlinder van de rups?”
• Het leven is niet altijd vrolijk. Lijden hoort ook bij het leven; laat het toe, accepteer het en heb geduld. Het kan ook weer keren.
• Geniet van de dingen die er voor iedereen zijn: een mooie zonsopgang, een heldere volle maan. Op het moment dat dat gezegd werd regende het pijpenstelen.
  Iemand merkte daarover op: “Blijf nu in gedachten niet hangen bij die regen, maar weet dat achter die wolken die volle maan nog staat te stralen. Richt je op het positieve.”

De avond werd afgesloten met het indringende ‘Wenn ich einmal soll scheiden‘ en de belofte dat er volgend jaar een vervolggespreksavond komt.

Toen ik naar huis liep regende het niet meer.
De volle maan verlichtte mijn pad.