Onze dominee Sijbrand van Dijk kan het zo beeldend en treffend zeggen.
In het begin van zijn overdenking in de viering van de gedachteniszondag gistermorgen vertelde hij over het overlijden van zijn vader.
Een week na het sterven moest zijn woning ontruimd zijn.
“Wat overbleef was een kratje met spullen uit het laatste stukje van mijn vaders leven. Spullen waar hij  zo blij mee was geweest, waar hij zo zuinig op was geweest. Het was niet te bevatten: dat iemand die met zoveel aanwezigheid had geleefd, die zoveel karakter tentoonspreidde zomaar weg was en dat alleen dat kratje overbleef dat op de achterbank van mijn auto stond.
Dat iemand dan zo ontzettend afwezig is achter in je auto…. “
Het raakte me.
Het beeld riep emoties op die al wat waren weggezakt in de loop van de jaren.
Dat is wat zo’n viering doet; de namen van de overledenen van het afgelopen jaar worden genoemd, maar iedereen heeft in het verleden geliefden verloren en in zo’n kerkdienst komen die emoties even weer aan de oppervlakte.
Centraal stond de vraag: waar draait het nou eigenlijk om in dit korte bestaan van ons?
Wat is belangrijk in het leven?
Dit haalde ik er gistermorgen uit: ‘Heb lief.’
En dan gaat het niet om wilde erotiek, geen groots en meeslepend leven, maar ‘liefde tussen de regels door’.

Wat mis je  het meest  als iemand is overleden?
Niet wat hij of zij bereikt heeft of de heldendaden,  maar de koffie die je samen dronk aan de keukentafel.
De kus ’s avonds voor het slapengaan. Het wekelijkse telefoontje waarbij je zo heerlijk kon bijkletsen, het samen lachen om een leuke herinnering,  hoe goed hij biefstuk kon bakken en hoe zij het met eenvoudige dingen altijd gezellig kon maken.
De mensen die ons zijn voorgegaan zeggen ons: leef het alledaagse leven met de mensen om je heen en heb aandacht voor het kleine, het gewone.
Aandacht voor die kleine, gewone dingen die wij als eerste vergeten in ons dagelijks leven, want ‘geen tijd’, druk als we zijn op weg naar wat wij belangrijk vinden in onze maatschappij; dingen die er achteraf gezien niet toe deden.

Twee keer werd deze viering gehouden gistermorgen en twee keer werkte de cantorij mee.
En ja,  het was een lange morgen : om 08.10 u stapte ik de deur uit voor het inzingen om 08.30 u,  om 13.00 u was ik weer thuis.

Maar met de cantorij zingen is sowieso al fijn en twee keer zo’n indringend verhaal horen is goed voor een mens; dan ben je nog meer doordrongen van de dingen waar het echt om gaat in het leven.

En…. je krijgt twee keer de zegen!
Daar kun je de week mee in.