Vandaag een ‘zwaar’ onderwerp in de blogserie ‘Blogbouwstenen’.
Het was een blaadje van een scheurkalender van een aantal jaren geleden.
Zo’n blaadje dat je afscheurt, leest en even weglegt.
‘Zo, dat komt wel binnen….’
Nog eens weer leest en weer weglegt.
De titel was: “Om de hoek in ieders leven.” waar een tekst op stond van Manu Keirse, een bekende, Belgische psycholoog.

Je weet het wel, maar je wil er liever niet aan denken.
Verlies en verdriet staan om de hoek in ieders leven.
Keirse schrijft dat dood en verlies via krant en televisie je woonkamer binnen komen.
Dat is  het grote nieuws.

“Maar veel berichten komen niet in de krant: het verlies van een prille zwangerschap, het sterven van je ouders.
Het ene sterven beroert meer dan het andere. 
Als kort na elkaar een kind van 12 verongelukt, een moeder van 34 met drie kinderen sterft aan kanker en een man van 90 overlijdt en een vrouw van 88 achterlaat, waar zal over worden gesproken?
Wie zal aandacht hebben voor het verdriet van die vrouw die na 65 jaar huwelijksleven alleen verder moet?
En voor de ouders van die vrouw van 38?
En voor het zusje van het de jongen die verongelukte?
Wordt iedereen wel gezien in zijn verdriet?”

Daarna beschrijft hij subtielere vormen van verlies, meer verborgen, die je intens verdrietig kunnen maken.

Scheiding, een verziekte relatie, elkaar verliezen door voortschrijdende dementie, verlies van gezondheid, een verslaving, verlies van je werk of onvrijwillig verhuizen naar een woonzorgvoorziening. 
Rouw om onzichtbaar verlies is nog moeilijker door onbegrip van je omgeving.

Zijn advies is ook wel duidelijk: biedt een luisterend oor en kom niet met dooddoeners.
Bagatelliseer het niet en wuif het niet weg.
Benoem het onderwerp en het verdriet daarover en vraag wat het met mensen doet.
Het helpt.

Benieuwd naar de andere ‘blogbouwstenen’?
Die hebben een eigen knop in het menu onder ‘Lezen’.