Vandaag is het Kana-zondag: op deze derde zondag in januari staat het verhaal van de bruiloft in Kana op het leesrooster van de PKN. Dit verhaal komt ieder jaar in deze periode terug, 
evenals het Blue Monday verhaal; dat is morgen. Voorganger Sybrand van Dijk begon zijn verhaal met die blauwe maandag: iets dat door de commercie in het leven is geroepen met de bedoeling om in deze deprimerende periode iets te kopen waar je weer blij van wordt. We hoorden vanmorgen dat je niks hoeft te kopen om het leven toch te kunnen vieren, ook als de wijn op is.
Wat de viering vanmorgen extra bijzonder maakte was de muziek. Arjan Schippers speelde voor de dienst een zelfbedachte combinatie van het stuk ‘Prelude in a classic way’ van Gordon Young en de overbekende bruiloftsmars van Mendelssohn.
Verder speelde hij tussen de twee schriftlezingen door het pianostuk ‘Just a simple lovesong’ van Laurens van Rooyen.
Zo mooi.
Zo prachtig en ingetogen gespeeld.
Na de preek zagen we een videoclip van Leonard Cohen.
Dat was wat mij betreft het meest indrukwekkende in deze viering.
Ik zag de tekst die Cohen uitsprak voorbijkomen en op de achtergrond zag ik in beelden de aarde, de dieren en de mens ontstaan.
Dit zei de voorganger er naderhand over:
“En nee, niet alles is te begrijpen. Het is een lied dat je vaker zou willen horen, maar wat mij raakt is het enorme verlangen van degene die zingt.
Sommigen zeggen: hij zingt God en anderen zeggen juist: hij zingt de gelovige.
Sommigen zeggen: het is een man die voor zijn vrouw zingt of: het is een vrouw die voor haar man zingt.
“Ik zou willen dat jouw liefde en mijn liefde elkaar zouden kunnen ontmoeten; was daar nou maar een format voor, ‘a treaty we could sign’.”
Het gedoe om elkaar te vinden en het diepe verlangen om elkaar te vinden.
Blijkbaar is de liefde toch altijd sterker dan de onmogelijkheid.
Hierbij een link naar die clip.
Maar waarom is de titel van dit blog ‘bevoorrecht’?
Wie was er bevoorrecht?
Ik.
Vanmorgen mocht ik met een paar cantorijleden meezingen met de liederen om de gemeentezang kracht bij te zetten.
Vorige week zei ik dat ik de sfeer in het gebouw zo miste, de ontmoeting, het samen zingen, de beleving van een kerkdienst.
Nu was ik er bij.
Zonder koffie en zonder borduurwerkje.
Wat weer fijn.
Uit betrouwbare bron weet ik dat de kerkenraad deze week vergadert over ‘hoe verder’.
Dringend advies: open die kerk. Met mondkapjes, anderhalve meters en ventilatie. Maar wel open.
Voor de liefhebber:
Als je op mijn website ’terugbladert’ vind je meerdere blogs die over deze zondag gaan.
Hieronder een linkoverzicht.
Daar vind je ook het blog van vorig jaar, toen we al bijna een jaar in de coronapandemie zaten.
Bijzonder om te lezen wat het toen met me deed; in dat blog schreef ik alle frustratie van me af.
Geef een reactie