17 januari: Gezinstradities.

Zaterdag schreef ik over nieuwe gezinstradities, die ontstaan nu onze dochters zijn uitvlogen.
Eergisteren was het 15 januari, een datum die belangrijk was in het gezin waar ik uit kom: de trouwdag van mijn ouders, 62 jaar geleden in 1960.
Toen mijn ouders 12 en een half jaar getrouwd waren, mochten mijn broer en ik kiezen wat we gingen doen die dag. Dat was in juli 1972, het was mooi weer en wij kozen voor het verkeerspark in Assen.
Vanaf die tijd werd de trouwdag jaarlijks gevierd; op die dag, of in het weekend daarna, gingen we met ons gezin uit eten.
Toen ik nog thuis woonde gingen we altijd naar de Chinees in Beilen.
In de loop van de jaren kwam de aanhang er bij, later de kinderen.
Om de vijf jaar werd het feest iets uitgebreider: dan werd de wederzijdse familie er bij uitgenodigd, gingen we kegelen en met de hele groep dineren.
Het gezinsgroepje werd nooit heel groot: toen ze 48 jaar getrouwd waren (de laatste keer dat ze het vierden) zaten we met z’n tienen bij Van der Valk in Assen.

Zo’n datum blijft altijd een beetje bijzonder.
Toen mijn moeder nog leefde ging ik die dag even naar haar toe, we benoemden hoeveel jaar het anders geweest zou zijn, maar na haar overlijden gebeurt er niets meer op die dag.
Toch denk ik er altijd even aan.
Gisteren was het 16 januari; verjaardag tante Lammie.
Zij overleed vorige maand.
Op mijn nieuwe weekkalender staan bovenstaande trouwdag en de naam van tante Lammie niet meer.

Mijn ouders hadden vroeger een verjaardagskalender op de WC hangen.
Als er iemand overleden was, dan zette mijn vader een kruisje achter de naam van de jarige met de datum van overlijden erbij.
Toen hij overleed in 2008 zei mijn moeder: “Ik heb toch zu’n hekel an al die kruussies op de kalender in de wc; ik zet de daotum d’r bij pa niet bij.”
Aan het begin van 2009 gaf ik mijn moeder een nieuwe verjaardagskalender met vrolijke foto’s  van de kinderen en kleinkinderen.
Ze was er erg blij mee.
Na haar overlijden heb ik die kalender niet bewaard.
Er stonden al weer heel wat mensen op die ook al overleden waren; de mensen van voorbij.
Ze komen af en toe nog voorbij in de verhalen en bij het ophalen van herinneringen.

Wij vormen nu zelf de oudste generatie en ook uit onze kring zijn er al namen die niet meer op de kalender staan.
Daarom is het zo belangrijk dat je de gezinstradities in ere houdt: familiedagen, verjaardagen, trouwdagen, het zijn allemaal momenten waarop je het leven samen viert en even stilstaat bij een mijlpaal die je toch maar weer bereikt hebt.
Zum Wohl!
Zodat je iets hebt om op terug te kijken als een naam of trouwdatum niet meer op de kalender van het nieuwe jaar komt.