“Als ik hier een ommetje loop, heb ik gelijk een vakantiegevoel.”
Het is donderdagmiddag 3 februari en we lopen vanaf het Timmerholt richting Oranjekanaal.
Gerard had ’s morgens nog gewerkt en zat in de auto op weg naar Westerbork nog dingen over z’n werk te vertellen.
We pakten de tassen uit en besloten eerst een wandeling te maken. “Als we straks zitten hebben we daar geen zin meer in. ”
Al wandelend daalt inderdaad het vakantiegevoel in; we hebben allebei het idee dat het vrijdag is.
Dan word je op vrijdagmorgen wakker met het gevoel dat het zaterdag is en duurt het weekend gewoon drie dagen.
Vrijdagmiddag moest ik nog weer naar Roden voor FysiYoLates om 13.30 uur en tandarts Egges om 15.15 uur, maar we waren ook wat dingen vergeten, die kon ik dan mooi gelijk meenemen.
Gerard had de middag voor zichzelf en ging een mountainbike uitproberen die de vorige eigenaar had laten staan.
Toen ik terugkwam hing er een natte spijkerbroek over een keukenstoel.
“Hoe was het?” Leuk! De fiets was wel te klein geweest voor zijn lange lichaam en het was ook geen E-bike, maar een rondje Zwiggelte is sowieso de moeite waard.
Aan het einde van de vrijdag gingen we even naar Westerbork voor een borrel en een gebakken visje.
Vakantie in februari.
Zaterdagmorgen gingen we samen boodschappen doen voor het “Februari-is-stom”-feest dat we ’s middags zouden vieren met ons gezin.
In Roden doe ik altijd alleen de boodschappen; dat kan natuurlijk in Westerbork ook, maar volgens Gerard hoort het gezamenlijke geboemel in de supermarkt ook bij het vakantiegevoel.
Waar we op ons zelfbedachte gezinsfeest in februari anders altijd een programma hebben, deden we nu niks.
Nou ja, niks….we maakten plannen. Voor een huwelijksjubileum in 2023 en voor de Waninge familiedag: ons gezin is dit jaar aan de beurt om die te organiseren.
Welke locatie? Wat gaan we doen? Kunnen hier kinderen aan mee doen? Wat gaan we eten? We zagen het al helemaal voor ons: nu al zin aan!
Twee stellen bleven slapen in Westerbork, waarvan één stel op tijd naar bed ging, zodat we met vier man nog een boom konden klaverjassen.
We sloten het feest af met een lome zondagochtend met de 5000 meter heren op de achtergrond en een gezellige brunch.
Februari vinden wij een stomme maand. Koud en somber.
Dit feest dat Harriët bedacht in 2017 verzacht deze stomme maand een beetje; daar hoeven we niet heel veel voor te organiseren.
Schreeuwend zaten we met elkaar voor de televisie toen Van der Poel het goud voor de neus van Roest wegschaatste.
Wij schreeuwden natuurlijk voor Roest; we hadden hem die gouden medaille zo gegund!
Onze dames schreeuwden voor de Zweed.
Hij was bij onze dochters favoriet vanwege zijn filosofische uitspraken in interviews……
Vorig jaar hebben we vanwege de coronapandemie ons ‘Februari-is-stom’-feest niet kunnen vieren, dus dit was het eerste lustrum.
Benieuwd naar wat we de voorgaande jaren deden?
Klik hier voor een blog over het feest in 2020 >>>> , daar vind je ook links naar voorgaande jaren.
Willem
Van mijn 12e tot mijn 20e heb ik in Westerbork gewoond en heb daarom de locatie van het Timmerholt even opgezocht op google earth. Dat bestond nog niet in 1964, maar zag dat het ongeveer ligt op de locatie waar mijn vader in de jaren ’60 een paar percelen weiland had; De Reitmaoden . Nu lijkt het niet meer zoals 60 jaar terug, de verkaveling heeft ook daar toegeslagen. DE twee stukken weiland waren hooguit anderhalve hectare tezamen, groot genoeg om de koeien enige weken er ’s zomers te hebben lopen. Dan moesten ze verweid worden naar een perceel dat aan de weg van Westerbork naar Zwiggelte lag. Daarna gingen ze naar een weiland dat vlakbij de ‘boekweitenplas’ lag op het Scharreveld. Dat was gelukkig een groter stuk; ca 5,5 ha aaneengeloten. Door dat perceel slim op te delen konden de koeien er wel 6 weken in grazen.
Al dat verweiden van het melkvee kostte enorm veel tijd en heb dan ook vele ‘wandelingen’ met de koeien en pinken moeten maken. Mijn liefde voor die beesten is toen echt niet ontsproten; integendeel, ze wekken nog steeds geen warme gevoelens bij mij op.
En over de ruilverkaveling; er wordt van alles over gezegd en niet altijd even positief, maar je was wel af van dat gesjouw met vee van het ene kleine stukje weiland naar het andere stukje weiland en je hoefde niet meer eindeloos met melkbussen aan de transportfiets kilometers ver te fietsen als je de koeien ging melken. We hadden een grote kalverweide bij huis, waar ook de varkens in rondliepen, maar alle andere stukken grond lagen minimaal 2 kilometer van huis.