De waarde van de zondag zat voor mij voornamelijk in de vesperviering gisteravond in Op de Helte; hoe ik me daar op verheugde schreef ik vorige week donderdag. (Zie ‘We? Ik niet.’)
Jolanda de Lange zou dwarsfluit spelen, maar voorafgaand aan de repetitie om 18.00 uur werd Monique Evertz welkom geheten. Huh? Het bleek dat Jolanda zaterdag had afgebeld en dat Monique ons gelukkig uit de brand wilde helpen.
Wekenlang hadden we de muziek geoefend; de meerstemmigheid en de mooie melodieën werden nu begeleid door orgel en fluit en dat maakt het natuurlijk nog mooier. Na een week met zoveel dreiging en mondiale onrust was de vesper een hoopvol rustpunt. En ook al zit ik op de altenrij niet zo ontspannen in de viering als anders, ook nu ontroerden me de melodieën en boden de teksten troost.
Ging het allemaal goed? Niet helemaal.
Sommige inzetten waren wat onzeker en het tempo van het orgel en het koor stond soms niet goed onder elkaar. Toen ik na de viering nog even met iemand napraatte kwam er een ontevreden tenor langs lopen. “Het was niet goed!” sprak hij streng.
Ja.
Dat kun je vinden en kenbaar maken, maar daarbij maak ik graag een kanttekening.
Wij zijn als cantorij zingende amateurs en geen professionals.
Als wij meewerken aan een viering is dat ter ondersteuning van de gemeentezang.
Als ik hoor dat mensen zijn geroerd door de vesper en hebben genoten van de mooie muziek, dan is wat mij betreft onze missie geslaagd.
Het gaat in de kerk namelijk om gezamenlijke geloofsbeleving, hoop, troost en verbinding ondervinden door samenzang.
Als je het mij vraagt hoeft dat niet perfect. We hebben er hard voor gewerkt, thuis geoefend en samen gerepeteerd. Voor de uitvoering hebben we ons uiterste best gedaan en volgens mij was het mooi. Voor een perfecte uitvoering moet je naar een concert gaan of een CD opzetten.
Tijdens het zingen trof mij de zin in een lied:
‘Heeft onze nacht geen horizon
en grijpt het duister naar de macht…’
Dan schiet die kop van Poetin door mijn gedachten, de verpersoonlijking van het duister.
Vervolgens zing je dan:
‘….roep, zoals ooit het licht begon,
opnieuw de dag en straal met kracht,
wees zelf voor ons de zon.’
Na de viering keek ik met Gerard naar het journaal.
Oorlogsbeelden. Dreiging met nucleaire wapens.
Ik hoop zo dat het waar wordt wat wij zongen.
Henk van Donk
Hoi Ada. Mooi verwoord. Ikzelf vond het erg moeilijk om meerdere redenen. Onrust van de week, weer dicht bij elkaaar staan, de muzikale begeleiding en mijn plek om te zingen. Doordat ik moet zitten ging alles over mij heen en hoorde ik alleen de bas achter mij. Viel niet mee. Volgende keer moet ik daar beter op letten. Voor de rest…..fantastisch. groetjes Henk
Ada
Reactie van Maja, collega-alt op de achterste rij:
“Ik onderschrijf van harte jouw woorden.
Ik heb de Vesper als troostend ervaren.
De mensen die ik gesproken heb, vonden het allen heel mooi!
Wat willen we dan….
We erkennen toch, dat wij amateurtjes zijn in een kerkelijke gemeenschap, waar een ieder in mee kan zingen!
Dat doen wij met inzet, plezier en volharding!
De avond was een lichtpuntje deze dagen.
Zo gaan wij verder, met inzet van stem, hart en ziel!
Maja “