13 maart: Glans.

En weer was de dominee ziek! Deze keer was Sijbrand van Dijk afwezig en net als vorige week werd de lege plek ingevuld door Marieke Pranger.
Had Walter Meijles de preek vorige week nog op video opgenomen, deze keer nam Marieke de hele dienst voor haar rekening.
In de praktijk wil het in dit soort gevallen nog wel eens zo zijn dat de inval-predikant dan een preek neemt ‘die nog op de plank ligt’,  maar dat was vanmorgen geenszins het geval.
We hoorden een actueel verhaal  met duidelijke standpunten over onze houding ten opzichte van de oorlog in Oekraïne.
Over onze wraakgedachten jegens mensen die kinderziekenhuizen bombarderen.
Over onze machteloosheid.

De lezingen uit het oude en nieuwe testament spraken allebei over een glans: Mozes die in rechtstreeks contact is geweest met God bij de ontvangst van de tien geboden moet met een doek zijn gezicht bedekken vanwege de glans die er van afstraalt en het gezicht van Jezus glanst op de berg in gezelschap van Mozes en Elia.
Over hoogte- en dieptepunten ging het vanmorgen.
Dat je na een fantastische ervaring op een berg, net als Jezus, terug moet naar het dal.
In de overdenking kwam het woord ‘glans’ nog even terug.
Dat mensen die hun levenspartner hebben verloren op de vraag ‘Hoe gaat het nu met je?’ vaak zeggen: “Het gaat wel hoor, maar de glans is er af.”.
Mevrouw voor mij knikte instemmend.
Toen ik vanmorgen om me heen keek zag ik zoveel gemeenteleden die zich in diezelfde omstandigheden bevinden.
Dapper doorgaan, maar de glans is er af.
En dat hoeft niet altijd door een overlijden; in ieders leven is de wijn wel eens op.

Na de overdenking was er een afkondiging van overlijden.
Gea, 71 jaar. Al een tijdje ziek, had de strijd moeten opgeven.
Haar man Harm had gevraagd of we na de afkondiging een toepasselijk lied konden zingen.
“Er  is een land van louter licht”, lied 753.
De emotie was voelbaar in de kerk; het lied werd van harte meegezongen, maar niet iedereen kon dat.

Voorganger Marieke is met emeritaat, heeft geen eigen gemeente meer en is als gemeentelid, werkgroep-lid en cantorij-sopraan één van ons.
Ze werd er deze week zomaar ‘voorgezet’.
Marieke kiest haar woorden zorgvuldig; we hoorden vanmorgen tussen de regels door haar eigen worsteling, haar eigen emoties en haar zorgen.
Haar woorden en de keuze van de liederen waren voor veel gemeenteleden een troost en een steuntje in de rug.
We zijn als gemeente bevoorrecht met iemand als zij in onze gelederen; zij gaf de viering vanmorgen op haar manier glans.