In 2020 en 2021 hadden twee dochters en ik kaarten gereserveerd voor een uitvoering van de Matthäuspassion in Bolsward.
De man van MAVO-vriendin Annie zong bij dat koor.
Twee jaar op rij ging het niet door.
Dat was voor ons al vervelend, maar voor de koor- en orkestleden en de solisten moet het verschrikkelijk geweest zijn.
In het informatieboekje dat we gisteravond kregen stond dat het koor leden had verloren en door COVID niet optimaal had kunnen oefenen, maar dat men met man en macht geprobeerd had om de bezetting (o.a. met enkele gastzangers) voor de Matthäus van 2022 rond te krijgen.
En daar stond wat op dat podium!
Weten wie er allemaal stonden? Hierbij een link naar de website van de Oratorium Vereniging Bosward.
Toen het begon stond het kippenvel op m’n armen.
Die eerste noten van zo’n live-uitvoering, het doet iets met me.
Tot mijn grote genoegen werd de altpartij gezongen door een vrouw: die uitvoeringen moet je tegenwoordig met een lampje zoeken, want er wordt vaak gekozen voor een counter-tenor.
Volgens kenners hoort dat zo.
In de tijd van Bach kwamen er helemaal geen vrouwen aan te pas bij dit soort stukken.
De altpartijen werden gezongen door countertenoren en de sopraanpartijen door jonge jongens die nog heel hoog kunnen.
De alt van gisteravond was de mezzosopraan Netty Otter en ze stal mijn hart al bij de eerste aria ‘Buss und Reu’.
Dit blog wordt geen recensie.
Op mijn plekje midden in de kerk heb ik een fantastische uitvoering van de Matthëuspassion gehoord.
Een paar keer kwamen er tranen van ontroering, maar de betovering van een prachtig stuk werd ook een keer doorbroken door een begeleidend muziekinstrument dat ‘er even uit’ was.
Als je altijd alleen maar perfect uitgevoerde versies via YouTube beluistert schrik je daar haast van, maar het is ook wel de charme van een uitvoering waar je live bij bent.
Toen ik de dochters uitnodigde voor deze uitvoering werd de vraag gesteld: “Bolsward? Is dat wel een beetje een goede uitvoering?”
Gisteravond in de pauze, op weg naar de koffie, hadden we het daar met z’n drieën over.
Dat het toch wel prachtig was en dat voor een kleine stad als Bolsward.
Een trotse Fries die achter ons liep vulde het gesprek even aan.
Als we niet bekend waren met deze uitvoering, moesten we wel weten dat dit ‘het Naarden van het Noorden’ werd genoemd.
Drenten roepen dan niet gelijk wat ze denken, maar ik dacht aan al die uitvoeringen in Groningen die ook stuk voor stuk prachtig zijn.
Met Daniël Lohues zeg ik: “Muziek is geen wedstrijd”.
Muziek is beleving en ik heb mijn hart opgehaald gisteravond.
Eigenlijk had ik nog iets meer willen weten van die prachtige oude Martinikerk, maar dat moet maar even een andere keer.
Ik moest namelijk ook bijpraten met Annie en haar man die achteraf toch niet mee zong.
Verder had ik die twee dochters ook al even niet meer gezien, dus geen tijd voor oude kerken en mooie geveltjes.
Bolsward komt op ons ‘dat-gaan-we-nog-een-keer-doen’-lijstje.
Willem
De Matthäuspassion; mijn herinneringen eraan dateren van 1966, toen ik net 22 was. Ik had een kamer in Arnhem en mijn toenmalige hospita was lid van een, naar later bleek, een vrij bekend Arnhems oratoriumkoor en de ‘Mattheus’ was een jaarlijks terugkerend evenement. Die hospita had voor mij en mijn toen ook nog in Arnhem wonende zus, kaartjes geregeld. Ik kende het lijdensverhaal van huis uit wel, maar niet de op muziek en zang gezette versie ervan, maar kwam gedurende de uitvoering er wel achter dat het voor het publiek ook een lijdensweg was. Harde stoeltjes en maar korte pauzes, zijn de voornaamste herinneringen die ik eraan overgehouden heb. En heel eerlijk, ik ben nooit weer naar een uitvoering ervan geweest. Heb er later nog wel gedeelten van beluisterd en sommige ervan deden me wat en andere draaide ik meteen weg. Waarschijnlijk te weinig geduld om er helemaal in op te gaan, of misschien gewoon geen gevoel voor dat genre. Ik weet het niet.
Maar voor mij smaakte het niet naar meer, ondanks de pogingen van mw Holleman, mijn hospita en echt een heel aardig mens, om mij er warm voor te maken.
Het jaar erop had ik een andere (grotere) kamer gevonden, dus daarmee was het probleem van een reprise getackeld.