Bij de online versie van het tijdschrift Saar hoort sinds maart van dit jaar een podcast. Drie vrouwen die hun sporen al ruimschoots verdiend hebben in de bladenwereld zitten met z’n drieën aan tafel en bespreken wekelijks de toestand in de wereld van de 50-plus vrouw. Vanaf het begin volg ik die podcastserie en het is erg vermakelijk. De dames nemen geen blad voor de mond, zijn niet altijd politiek correct, roddelen, zijn openhartig over hun eigen leven en delen in de rubriek hekeligheden met ons waar ze zich aan ergeren.
Hierbij een link naar hun website.
11 afleveringen zijn er nu geweest. Daar heb ik om gelachen, om gehuild en me vreselijk aan geërgerd. Een van hen ging om lollig te doen een Twents accent nadoen.
Dat kwam de dames op veel kritiek te staan; ze hebben beloofd dat ze dat nooit meer gingen doen. Eén van de vrouwen, Els Rozenbroek, heeft kanker en deelt vrijmoedig alles wat haar overkomt; ze heeft niet zo heel lang meer te leven, maar blijft optimistisch. Eén aflevering was ze te zwak om bij de opnames te zijn, toen zag het er echt even niet goed uit, maar de volgende keer zat ze er weer bij te kletsen en te giebelen alsof er niets aan de hand is. Respect en bewondering voor de manier waarop ze dat doet.
Maar diezelfde Els zegt een kwartier later weer de vreselijkste dingen met een dedain waar ik haast een emmertje bij nodig heb voor de braakneigingen.
Els en haar tafelgenoten zijn Gooise vrouwen die helemaal niets hebben met vrouwen zoals ik. In hun ogen ben ik niet eens een volwaardig lid van de maatschappij omdat ik parttime werk; ik heb ‘een baantje’. Dat vinden de dames niet goed, je mag nooit en te nimmer afhankelijk zijn van een man. Verder spreek ik Nederlands met een Drents accent. Ha ha!
Tengevolge van ‘het baantje’ doe ik mijn eigen huishouden en heb ik dus geen werkster nodig. Zij wel. De verhalen daarover waren werkelijk hilarisch, dat dan weer wel.
Verder kook ik nog gewoon zelf kruimige aardappels* . Voor hen kom je dan uit een ander tijdperk, want “niemand kan tegenwoordig nog lekkere, kruimige aardappels koken. Mijn oma vroeger, die kon dat nog!” Zie je mij zitten met mijn oortjes in? Bij iedere aflevering heb ik de neiging om te reageren. Dat heb ik nog nooit gedaan en dat ga ik ook niet meer doen, want na elf afleveringen weet ik dat dat niet zinvol is.
De podcast geeft een mooi inkijkje in een wereld die ik niet ken. Bij een aflevering over botox en fillers bijvoorbeeld geloofde ik mijn oren niet. En het ongebreidelde gebruik van schuttingwoorden is kennelijk ook voor 50-plus vrouwen heel gewoon. Ik hoor het aan en denk er het mijne van. Lachen, huilen en ergeren, daar laat ik het bij voor wat betreft de Gooise vrouwen; ik hou het bij mijn eigen, vertrouwde netwerk van Drentse en Groningse vrouwen.
*Sterker nog: Gerard verbouwt zelf aardappels in onze moestuin……
Naschrift. Els is inmiddels opgenomen in een hospice. Zelfs van daaruit werkt ze mee aan de podcast.
In juli schreef ik daarover een blog, hierbij een link: Els vertelt over haar naderende dood.
Annemarie
Ik luister er ook elke week naar en net als jij verwonder, erger ik me, lach en laat een traan om die verhalen. Ik ben dan wel een vrouw uit Amsterdam met een fulltime baan, maar kook ook kruimige piepers (soms) en doe mijn eigen huishouden. Deze dames staan ver van de werkelijkheid af en dacht afgelopen zaterdag: wel bijzonder dat deze vrouwen die van alles en iedereen iets vinden niet tegen hun hulp in de huishouding durven te zeggen dat ze niet tevreden zijn. In ieder geval is het voor mij nu een prettige afleiding al is het vreselijk om te horen hoe ziek Els is.
Nog bedankt voor je lieve reacties op mijn blog Ada!
Lieve groet, Annemarie
Willem
Vooropgesteld, ik ken noch het tijdschrift Saar, noch de erbijbehorende podcast, maar wat je beschrijft is al van de tijd van de oude Romeinen en Grieken. Die vonden ook dat de beschaving zetelde in de steden en het platteland was onbeschaafd gebied.
Wat je beschrijft is in wezen weinig anders. Ere is nog steeds een grote groep mensen die vindt dat de Randstad leidend is in denken en doen en iedereen die er niet woont is een achtergebleven zielepoot.
Hbe me dasar jarenlang aan gestoord, maar ben nu op een leeftijd gekomen dat ik denk “Veel geluk ermee; je ziet maar en je redt je er maar mee, maar ik laat me de kop niet meer gek maken”.
Wat me nog altijd verbaast is onze nationale TV. Op het moment dast er iemand aan het woord komt die ook maar iets een Nedersaksisch, Fries, of Zuid-Nederlands accentje heeft wordt er ondertiteld, terwijl het vaak probleemloos is te verstaan. Menigmaal verzuchten zowel vrouw Helana (geboren en getogen Arnhemse en zeer taalgevoelig) als ikzelf dat we graag een ondertiteling willen bij iemand die bijvoorbeeld Haags of een ander zwaar randstedelijk accent heeft. Vaak nauwelijks te verstaan, maar elke Nederlander wordt niet alleen geacht de wet te kennen, maar ook de randstedelijke dialecten.
En een erg persoonlijke ergernis is hoe mijn geboortegemeente Westerbork uitgesproken wordt; de klemtoon nota bene op de eerste lettergreep, terwijl een Drent die echt legt op de laatste lettergreep. De eerste twee lettergrepen zegt een Drent als regel niet; die zegt Börk. Maar ik ben bang dat dat vechten wordt tegen de bierkaai, want tegen domheid en arrogantie is niet te strijden
Nettie Kramer
Ik luister ook naar deze podcast op de fiets of in de auto en moet er vaak smakelijk om lachen. Vooral omdat ze samen zoveel lol hebben. Van die heerlijke zussenlol; slap ouwehoeren en lachen om niks. En inderdaad je verbazen over zo’n heel andere wereld.