Op maandag- en woensdagmorgen heb ik op mijn werk telefoondienst.
Onze doelgroep zijn cliënten met dementie, dus er wordt van ons verwacht dat wij geduld betrachten en een luisterend oor bieden als mensen ons bellen.
Vorige week belde er een meneer die vroeg naar zijn casemanager bij Team290, maar die had vakantie.
“Wat jammer. Nu heb ik toch wel enigszins een probleem.”
Hij vertelde dat hij die dag een afspraak had bij de dagopvang, maar die kon niet doorgaan, want hij moest naar het ziekenhuis.
“Nu had ik gehoopt dat uw casemanager mij zou kunnen helpen, want ik ben de naam van die dagopvang vergeten”.
Hij sprak formeel, maar met een vriendelijke ondertoon.

“Misschien kan ik in uw dossier zien hoe die organisatie heet?”
Dat zou heel fijn zijn, hij hoopte dat dat zou lukken.
Toen ik de naam had gevonden kwam het volgende probleem.
“Nu wil ik die instantie wel bellen, maar ik heb natuurlijk ook geen telefoonnummer…..”
Ik bood aan dat ik dat wel even voor hem op wilde zoeken op het internet.
Toen ik het had gevonden gaf ik hem een vast nummer en een mobiel nummer.
“Dan komt het contact vast wel tot stand” zei ik.
“Mevrouw. Mag ik u heel hartelijk bedanken voor de hulp die u mij heeft geboden? Ik zal u noemen in mijn avondgebed.”

Het ontroerde me.
Het was geen grapje, het was geen holle frase.
Het was de waarde van mijn dag.