Veur de Zinnig van juni mussen wij in april al teksten inleveren. 
Het thema was ‘Drenten uut de vrömde’.
Maor ik las het niet goed.
Ik las ‘Drenten in de vrömde’ en mus geliek an oonze Drentse femilie in Canada denken, waor wij in 2017 te gast waren en die zich aal nog een beetie Drents vuulden.
Mien verhaal is niet publiceerd; de Zinnig van juni stiet vol met verhalen van Drenten uut aandere dielen van oons land en van de wereld.
Ik haar netuurlijk een verhaal schrieven moeten over oonze schoonzeun Jon, die as Engelsman met recht een ‘Drent uut de vrömde’ is.
Bi’j beneid naor de neie Zinnig? Ie kunt het blad bestellen op webstee van het Huus van de taol.
Mien verhaal hiette ‘Slordig Nederlands.‘
Drie week waren wij in 2017 in Canada. De eerste dagen weuden wij gastvrij onthaald deur familie van Gerard, mien man. In de jaoren ’50 emigreerden tante Roelie (de zus van Gerard zien va) en ome Rieks naor Canada.
Ze kregen vier kinder. De eerste jaoren leefde het gezin redelijk ofzunderd van de buutenwereld en de olders preuten Drents met mekaar en met heur kinder. Oldste dochter Margaret vertelde dat ze in het begun op de legere schoele hiel weinig begreep van wat de juf zee umdat ze nog haost gien Engels leerd haar.
Wij meuken dizze Canada-reize met Gerard zien breur Jan en zien vrouw Lammie.
Deur het Drents dat wij met ’n vieren onderling preuten kwam bij de Canadese femilie de taol uut heur jeugd ok weer naor boven.
Darde zeun Fred preut nog echt Drents, compleet met het inslikken van de e: He’j al eet’n?
Oldste nicht Margaret is trouwd met Luuk. Hij wet nog dat zien olders destieds verhuusden van Limburg naor Canada. Luuk prat dus Nederlands met een prachtige Limburgse tongval.
Het was een heerlijk koeterwaals dat wij met mekaar preuten.
Drents, Nederlands en Engels.
Maor wij begrepen mekaar hiel goed; nao een dag of twee maakten wij zölfs al grappies. Wij gebruukt nogal wat spreekwoorden en gezegden, maor a’j die letterlijk vertaolt kom ie veur verrassings te staon.
“Hij valt deur de maande’, letterlijk vertaold as ‘He falls through the basket’ bijveurbeeld. Het duurt tien minuten veurda’j uutlegt hebt wat dat betiekent…
“Ie lacht joe de buze uut” vunnen wij nao weer een misverstand over olle koeien. “We laugh ourselves the pocket out” reupen de Canadezen en lachten zöch vervolgens inderdaod de buze uut.
“Dat döt e met twee vingers in de neuze!” reup ien van oons tiedens een gesprek. Met ofgriezen weur het deur de Canadezen anheurd. “Two fingers in the nose!?!”
Schoonzus Lammie vertelde dat zij en ik bij de ‘kolle kaante’ van de femilie heuren. Neef Fred trök de wenkbrauwen op constateerde dat dat wel wat metveul: hij vun de onderlinge contacten allesbehalve kold, hij vernam hielemaol niks van die kolle.
Aansum leerden wij ok een Canadees spreekwoord: ‘The nice guy allways finishes last’. A’j te aordig bint bereik ie minder.
Bijna iedere Canadees hef roots in een aander land.
Heur nationaliteit is Canadees, maor daarnaost bint ze bijveurbeeld Schots, Engels, Italiaans, Frans of Nederlands, waor hun veurolders dan ok maor vot kwamen.
Daorum vin ie in elke grote stad ‘specialiteiten-winkels’, met allent producten uut een bepaald land.
In een winkel met allennig maor Nederlandse producten (wij keken oons de oogen uut) weuden Lammie en ik anspreuken op oons taalgebruuk; de mevrouw achter de teunbank vun dat wij ‘slordig Nederlands’ preuten.
Pardon?!? Drents slordig Nederlands?
Wij dachten: “Slordig Nederlands? Wat ’n verstaand!
He’j joezelf wel ies Nederlands heuren praoten mit joen big fat Canadian accent!”
Maar dat zeeden wij niet.
Wij bint per slot van rekening nette en beleefde Drenten.
Meer weten over oonze reis naor Canada? Ie komt op het eerste blog deur dizze link Canada – 1, daorop vin ie de links naor de aandere 14 delen.
Willem
“Slordig Nederlands”, ik kan het begriepen as ien dat zeg wel nooit in Nederland woont hef en de taol nooit (oetputtend) op schoel had hef. Dan hej der inderdaod muite met um het underscheid te maken.
Een nicht van mij, -geboren en opgruit in Amsterdam, maor met een Drèents wortelstel zoas ze zölf zeg- is trouwd west met een Amerikaans militair en hef in die tied de halve wereld rondreisd. Zij hef een enorm taolgevuul en nemp hiel makkelijk de taol van de umgeving in heur op, maar heur man is ok arg ’taolig’ en meuk der een sport van um in elk laand waoras hij legerd was, ok de taol van het laand zodaonig te leren dat hij een (ienvoldig) gesprek met de bewoners holden kun. Tot an Japans toe.
Nao zien pensionering (hij was 46!) bent ze in Emmen wonen gaon en in minder as twee jaor mussen ie hiel goed luustern um in hum nog de Amerikaan te herkennen. Maor ja, toen hij in de familiekring kwam, (waoras Drèents nog altied de voertaol is) har hij ok maor een paar uur neudig um der achter te kommen dat wij underling gien Nederlands prootten. Hij har gewoon een angstig goed taolgevuul. Heur beide kinder ok, dat zuj wal begriepen.
Jammer genog is dat huwelijk in zien pensionering strand, hij is weerum gaon hen Amerika en zij hef nao jaoren een Friese veeholder vunden, waormet ze sinds het oflopen naojaor samenwoont en is Fries leren gaon. Dat giet heur al hiel nuver of.
Het frappante is dat heur zus ok met een Amerikaan trouwd is, maor die prat nao meer as 10 jaor in Nederland nog gien woord Nederlands; hij verstiet het maor amper an, want “Elke Hollander verstiet en prat wal Engels”. Dat hij daormet hielemaol verkeerd zit in oeze femilie hef e nog aal niet deur, want het leste waw wilt is dat ze oes ‘Hollanders’ nuumt. Maor ben ok bang dat hij dat nooit zal begriepen, al wordtb hij wal kwaod as wij ‘Texaan’ tegen hum zegt, want hij komp niet oet Texas.
Ja, meet altied met de goeie maot zu’k zo zeggen.