17 juni: Om je op te verheugen.

Momenten waarop we ons verheugen op de grote dag:

• Als ‘de datum’ wordt geprikt.
• Als de drie zussen samen een dag plannen om jurken te passen en je de hele dag foto’s krijgt van een dochter in prachtige jurken.
• Als de locatie waar het spektakel gaat plaatsvinden ook na corona nog beschikbaar blijkt te zijn.
• Als de uitnodigingen op de bus gaan.
• Als de ringen klaar zijn.
• Als je een met geheimzinnigheid omgeven gezins-groepsapp in het leven roept zonder het bruidspaar.
• Als de dochter, die toch niet heeft gekozen voor zo’n deftige jurk, thuiskomt om te laten zien wat ze dan wel heeft gekocht.
  Kind.
  Prachtig!

Dat verheugen was al begonnen in 2019, toen Frea en Jon aankondigden dat ze gingen trouwen.
Dat was een officieel gebeuren, want Jon vroeg, geheel volgens Engelse traditie, Gerard en mij om de hand van Frea.
Echt waar. Zijn vader was trots op hem; toen ze in Engeland vertelden dat ze gingen trouwen had hij gevraagd:  “Did you ask her father?”
“And her mother” was het antwoord. Alleen de vader vragen vond Jon ouderwets.
Wij waren er toen zelfs wat beduusd van. Gerard heeft mijn vader nooit om mijn hand gevraagd; dat zat niet zo in ons systeem en het was overduidelijk dat mijn ouders ingenomen waren met hem als schoonzoon.

Het stel zou trouwen in augustus 2020, ware het niet dat er een wereldwijde pandemie uitbrak, waardoor het huwelijk met een jaar moest worden uitgesteld.
September 2021.
Kon wederom niet doorgaan.
Het had misschien met alleen Nederlanders nog wel gekund, maar op het trouwfeest van Frea en Jon komen ook Engelsen en een Amerikaanse.
Nu staat augustus 2022 in onze agenda’s.
Ik heb een week van te voren al vrij!
De week daarna trouwens ook…..