“Did you order allready?”
We zitten in een strandpaviljoen in Zandvoort.
Gerard heeft manhaftig geprobeerd om via de QR-code 2 glazen thee te bestellen, maar de bestelling komt niet over.
“You have to pay first.” zegt het meisje van de bediening.
Hebben we gedaan, maar het is kennelijk niet gelukt: het is niet van onze bankrekening af gegaan.
We bestellen onze thee en praten Engels.
Ik heb in blokletters BESPOTTELIJK boven mijn hoofd staan.
We zijn in Nederland, praten Nederlands en worden in het Engels te woord gestaan.
Het is zaterdag 9 juli: die dag maken we een fietstocht naar het Noordzeestrand.
Eerst hebben we een bezoekje gebracht aan het bezoekerscentrum ‘de Kennemerduinen’ en leerden van alles over de dieren en planten die in dat gebied voorkomen.
Van daaruit fietsten we naar Bloemendaal aan zee.
Dat is geen dorpje, maar een conglomeratie van beachclubs, strandpaviljoenen en eet-& drinktentjes.
We liepen er langs en keken ons de ogen uit. Heel anders dan bijvoorbeeld Callantsoog of Julianadorp, waar wij vaak naar toe gaan als we de Noordzee even weer willen zien.
Maar het strand, de schelpen en de zee waren hetzelfde, evenals de hondsbrutale meeuwen.
Volgens mij kun je die uitdrukking beter omdraaien: meeuwsbrutale honden…..
Vervolgens zetten we koers naar Zandvoort; we weken even van de route af, want we wilden ook even kijken bij het ‘Circuit Zandvoort’ waar we dankzij Max Verstappen en Bernhard jr. zoveel van horen en zien de laatste tijd. Leuk om even te bekijken, maar ik vond het eigenlijk vooral raar dat een racebaan zo dicht bij een Nationaal Park zo intensief gebruikt mag worden.
We keken even naar spectaculair ‘spinnende’ auto’s tijdens een slipcursus en hoorden in de verte de raceauto’s ronken.
Daarna maakten een fijne strandwandeling en beleefden weer de jaarlijkse sensatie van ‘de Noordzee om de enkels’.
We wilden in het zand zitten om te kijken naar kite-surfers en kleine kindjes die voor het eerst de zee zien. Kan ik uren naar kijken.
Maar die middag niet; er stond een snoeiharde wind, die genieten van zon, zee en strand onmogelijk maakte.
We vonden een plekje achter vensterglas waar we de bovengenoemde in het Engels bestelde thee dronken en daarna gingen we ergens een vissie eten.
Zandvoort aan Zee
Op een terras bestelden we ‘Fish and chips’ van de menukaart; we kregen gebakken vis met patat.
Toen we even later een ijsje aten bood ik een stoel aan aan zoekende mevrouw.
‘Neem deze maar, we hebben maar twee nodig! ‘
De reactie kwam traag. “Eeh, o? O, danke schön!”
Gerard keek me gelaten aan en zei: “Je denkt toch zeker niet dat je hier gewoon Nederlands kunt praten….?”
Benieuwd naar al onze belevenissen in en rondom Haarlem?
Klik dan hier naar deel 1, daar vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen: Kick off van een minivakantie.
Willem
Het stoort mij ook behoorlijk als ik in Nederland, bij een Nederlands bedrijf in een buitenlandse taal te woord gestaan wordt. Met name van huis uit Engelstaligen voelen kennelijk weinig behoefte om de taal van het land waar ze te gast zijn, te leren verstaan, laat staan te spreken.
Vorig jaar maakte ik nog iets dergelijks mee; een neefje van me, (Nederlandse moeder, Amerikaanse vader), had zijn vriendin meegenomen op een familiedag. Ze was van huis uit Engelstalig, maar al een jaar in Nederland, maar verstond nog geen woord Nederlands, om van het spreken maar te zwijgen. Toen ik haar vertelde dat ik het een weinig respectvolle houding t.o.v. het gastland vond, keek ze me aan alsof ik een heel moeilijk toverkunstje uitvoerde. Ze had er nog geen seconde over nagedacht kreeg was mijn indruk.
Uit jouw verslag is mij wel duidelijk geworden dat, mocht ik ooit nog naar Zandvoort of een andere kustplaats gaan, ik een T-shirt van het Huus van de Taol met het opschrift “Tegen mij kuj Drents praoten” aan zal moeten trekken. Al was het alleen maar als baken van vertrouwdheid voor andere (gedesillusioneerde) Drenten. Maar de kans daarop is niet zo bar groot; ik heb niks met de zee. Voor mij is het weinig meer dan een plomp (zout) water en als ik een hoop water zien wil, dan zijn er meertjes en rivieren voldoende in mijn woonomgeving.
Eerlijk gezegd; ik verheug me er nu al op als in augustus de hei bloeit. Dat wil ik niet missen.