Vorige week kregen we op ons secretariaat op mijn werk een grote,  interne envelop die specifiek aan mij geadresseerd was. Het handschrift op die envelop kende ik: Jacquelien.
Er zat een speciale royals editie van de Margriet in en een klein cadeautje. Zes houten knoopjes met schaapjes er op voor een babyvestje. Had ze voor mij gekocht tijdens haar vakantie in Noorwegen waar haar creatieve zus alle handwerkwinkels bezocht die ze kon vinden. Wat lief dat ze daar aan me dacht!

Tijdens die warme avonden vorige week heb ik genoten van het koninklijke tijdschrift. Ik zal je niet vermoeien met prinsessen, tiara’s,  jurken en paleizen,  maar één quote wil ik graag met jullie delen: er stond een interview in met Jan Taminiau. Hij vond het jammer dat vrouwen tegenwoordig zo hun best doen om er maar jong uit te blijven zien.  Niet nodig vindt hij.  Accepteer dat je ouder wordt en straal dat uit.  Ouder worden is niet iets om je voor te schamen.
Hij vergelijkt ouder worden met spijkerstof. Dat is één van de weinige dingen in onze kledingkast die ouder mag worden. Jeans waarderen we met scheurtjes en slijtage alleen maar meer. Dat zouden we ook met onze leeftijd moeten doen: het vieren.
In dat Royal blad dat ik kreeg van Jacquelien stond ook een foto van prinses Beatrix. Over ‘scheurtjes en slijtage’ gesproken.
Zij doet er niks aan. De fotograaf die haar laatste statieportret maakte vertelde ooit in een interview dat hij haar had gevraagd of hij nog iets moest doen aan haar rimpels, of die nog wat geretoucheerd moesten worden. “Nee hoor. Die heb ik allemaal eerlijk verdiend.”

Goede gever Jacquelien en ik denken er ook zo over.  Ook voor ons geen botox.
Af en toe spreken we elkaar: gisteravond kwam ze bij ons eten,
Ook al werken we al jaren niet meer samen: het blijft vertrouwd voelen.
Half woord genoeg.
Gedeelde noordelijke nuchterheid.
Als ik met haar over het werk praat voel ik altijd even dat speldenprikje van ‘wat jammer dat we niet meer samenwerken’.
Maar het doet steeds minder zeer. Onze gezamenlijke baan is inmiddels vermorzeld in de tandwielen van de grote organisatie en we zitten allebei weer op een goede plek.
Tel uw zegeningen.