Donderdagmorgen 29 september.
Drie drukke weken gehad, de eerste morgen dat ik lekker kan uitslapen.
Op mijn dooie akkertje yoga/pilates, douchen en een sudoku met een kop rooibosthee.
Het is al zo laat dat de Arbeidsvitaminen op de radio zijn.

Cindy und Bert komen voorbij.
Ich komm bald wieder, wieder vorbei.
Uit 1973.
Hoppa! Alle herinneringslaadjes gaan open en ik zing luidkeels het refrein mee:
Ich komm’ bald wieder Wieder vorbei.Und uns’re Liebe blüht wieder neu.Wenn ich auch gehn muss; Nimm das nicht schwer.Ich komm’ bald wieder Wieder hierher.

Het hele lied kan ik woordelijk meezingen; ik word er blij van.
Verschrikkelijk toch.
En dan komen onherroepelijk ook de tranen.
Om alles wat was.
Onze gezinsdingen, klaverjassen, die bandrecorder, dat beige pluchen tafelkleed……

Ik app mijn broer; de enige die dit snapt.
We sturen wat herinneringen over en weer.
Over een Duits muziekprogramma op de ZDF.
Over dat wij  met z’n vieren zo fanatiek waren met klaverjassen: drie bomen op een avond! (1 boom = 16 potjes…)
En dat pa dan zei: “Kletsen doe j’maor in je vrije tied, wij bint nou an ’t klaoverjassen.’
O ja!

Dan zijn de tranen ook al weer weg.
Is er al weer een ander liedje op de radio.
Het kleine appgesprekje met mijn broer was een waardevol moment op mijn vrije dag.
Zoveel goede herinneringen om op terug te kijken en om af en toe samen even te delen.

Ook even meezingen met Cindy und Bert?
Hierbij een link naar een YouTube-video.