Elke familie hef ze: femilie verhaolen. Van die gebeurtenissen die op verjaordagen veurbij komt met de aanhef: “Wee’j nog wel dat oonze…..”en dan komp d’r een verhaal over opgevoerde brommers of over mislukte taorten of zukswat.
Mien schoonmoe was een ster in het vertellen van zukke verhaolen. Bij iedere zeun of dochter haar ze wel een anekdote op veurraod. Oonze kinder vunnen die verhalen prachtig, veural as die over de kleine Gerardje gungen.
Ien verhaol kregen ze gien genog van: kleine Gerardje gung eier zuuken.
De grote breurs van Gerard, Henk en Jan, (destieds 13 en 11 jaor) trökken de weilanden in, ze gungen eier zuuken. Kievitseier of zo.
Gerard, 4 jaor, stun in zien overallegie bij ’t hekke te schrowen: “Ik ok eier zuuken! Ik ok met!”
Maor daor hadden die grote jongen gien zinan. Zu’n klein breurtie op sleeptouw, daor hej allent maor last van.
“Nee! Ie bint nog veuls te klein!” Ze leuten de kleine prugel blerend bij ’t hek staon en stiefelden het laand in.
Daor stun Gerard. Hij schrowde nog eem de jongen achternao, schreide hartverscheurend, snukte nog eem en dacht toen nao.
De kiepen van moe in ’t hokke legt ok eier. Die kön e wel gaon zuuken. Zo klein as e was, wus e al wel dat het kiepenhokke altied dichte mus.
Daorveur zat d’r een krappie op ’t deurtie. Hij deur het krappie umhoog en stapte deur ’t deurtie zölfverzekerd naor de kiepen toe.
Och man, eier zat! Hij zol vast meer eier hebben as Henk en Jan! Hij stopte de buussies van zien overallegie hielemaol vol. Toen nog een ei in de linkerhaand en iene in de rechterhaand en zo stiefelde hij weer op ’t deurtie an. Toen mus het hekke nog weer dicht en het krappie naor beneden, maor hij haar de haanden ja vol met ei. Hij mus die eier eem op de grond leggen. Hij bukte…….. en toen braken hum de eier die as e in zien buussies daon haar.
En toen stun e weer te bléren, nou bij de keukendeure.
“Moe! Moehoe!”
Moe kwam kieken waor de braand was en zag de ongelukkige Gerard staon: het struuf leup hum bij de bienen langes bij de klompies in.
“Wat is d’r gebeurd..!? vreug moe.
“Ik wol ok eier zuuken…..!”
Moe kun d’r gelukkig smakelijk um lachen, maor ze vun’t ok vast wal zunde van de eier.
En dan al dat gegleer……
Willem
En, hef Gerard het later nog inhalen kunt veur wat het eierzuken angiet?
In mien jeugf he’k dat ok veul, daon en kwam daorbij geregeld in ‘anvaring’ met de beide jachtopzieners wel in de buurt van Brunting rondleupen. De namen dervan kan’k nou wal numen, want as ze nog leeft moet ze al een aordig eindtie in de 100 zitten. Het waren Roelof Oosterloo en Pieter Geerts. Roef Oosterloo pakte je altied de eier of en höl ze zölf, ok de eier wel aj vunden haarn in ’t veld wat niet zie ‘gebied’ was. Daor waw geregeld knap hellig um, maor der was weinig an te doen.
Pieter Geerts was een aander verhaal; as hij je drapeerde dan kregen ie een hiele preek van hum wel eindigde met “beloof ie daj ’t niet weer doet?” en kregen dan nog een ‘vermaonend’ tikkie op ’t pettie. Dat was de stee waoraj miestal de eier in bewaarden zolang aj an’t zuken waren. Eigenlijk waw veur Pieter Geerts benauwder as veur Roef Oosterloo, want ie haarn nooit tied um de pet of te doen en vaak waren ie een knap einde van hoes. En ok de kleine vogeleier geeft je een enorme rotzooi in ’t haor.
Later heurden ie dat ‘eiershampoo’ goed was veur ’t haor. Misschien he’k, zunder da’k ’t in de gaten har, mien nog altied dichte bos haor wal an Pieter Geerts te danken.