Bij de naam Gehazi moet ik altijd denken aan Wim, die bas zong op de achterste rij bij de toenmalige Catharinacantorij.
Hij sprak ‘de tale Kanaäns’, net als mijn vader.
Toen ik eens te laat kwam op de repetitie bromde hij toen ik ging zitten: “Vanwaar, Gehazi?!”
“Was een boek vergeten…” siste ik naar rechts.
Dat was een fout antwoord.
Ik had moeten zeggen: “Ik ben herwaarts noch derwaarts geweest, Heer…”
Nu ik het opschrijf overvallen me heimweegevoelens.
Naar mijn vader en naar de achterste rij van de Catharinacantorij.
Er zijn steeds minder mensen die die specifieke ’tale Kanaäns’ spreken.
Gistermorgen tijdens de PKN-viering kwam Gehazi in de overdenking weer voorbij.
Hij is de knecht van de profeet Elisa.
Gehazi is niet een sympathieke figuur in de bijbel.
Hij vond het belachelijk dat Elisa geen geschenken wilde aannemen van de rijke Naäman die genezen was zijn melaatsheid.
Hij ging achter de Arameeër aan en zei dat zijn heer Elisa zich toch bedacht had en nam alsnog de geschenken in ontvangst om voor zichzelf te houden.
In het verhaal van gistermorgen vindt Gehazi het niet nodig dat Elisa mee gaat met de moeder wier kind is overleden; hij duwt de moeder zelfs weg.
In de overdenking zei voorganger Sijbrand van Dijk: “Elisa vertrouwt op zijn intuïtie en gaat toch met de vrouw mee. Dat zouden wij ook meer moeten doen. Soms krijg je zomaar het gevoel dat je nog ergens heen moet; een ziek familielid of een eenzame kennis. Dan zit er ook altijd een Gehazi in je hoofd die zegt: “Nee joh, dat kan nog wel, is nog niet nodig.”
De Gehazi in je hoofd; wat een mooie beeldspraak.
Zit ook in mijn hoofd.
“Kan nog wel, hoeft niet direct. Ach maak je niet zo druk, komt wel goed”.
Of met z’n gemekker over geld en goed.
“Levert het wel wat op?
Krijg ik wat ik heb uitgeleend wel terug?
Weggeven? Zou je dat niet liever zelf houden?”
Na de viering sprak ik de predikant nog even en vertelde hem dat ik ‘de Gehazi in mijn hoofd’ mee zou nemen uit deze viering.
Hij vertelde: “Ik kreeg in mijn moeders laatste dagen op een dag een heel sterk gevoel dat ik haar nog even op moest zoeken. Dat heb ik gedaan ondanks tegenwerpingen (Gehazi’s) in mijn omgeving. Die nacht daarop is ze overleden”.
Altijd je intuïtie volgen.
Er is nog iets dat ik meenam uit deze viering: het blije gevoel dat we na Astrid Mekes een nieuwe ouderenpastor mochten bevestigen: Geertje van der Meer.
Samen met de twee dominee’s Walter en Sijbrand zong ze een ontroerende solo in wisselzang met de gemeente en bij de viering van het Heilig Avondmaal deelde ze mini-bekertjes wijn uit.
Bij de koffie sprak ik ‘deze’ en ‘gene’ en schudde Geertje de hand: welkom!
Wat een waardevolle zondagmorgen.
* Ken je verhalen van Elisa en Gehazi niet?
Hierbij twee linken naar die gedeelten uit 2 Koningen in de basisbijbel-on line.
Elisa maakt een dode jongen weer levend.
en Elisa en de zieke Naäman.
Willem
Toen ik in Emmen op school zat, was ik bevriend met een klasgenoot die me vertelde op de lagere school vaak Gehazi genoemd te worden. Maar dat was naar aanleiding van zijn voorletters; G.H. En hoewel wel kerkelijk opgevoed en er thuis dagelijks uit de bijbel werd voorgelezen, zei me de naam Gehazi niks. Van tweeën een; of mijn vader sloeg de geschiedenis van Naäman altijd over, al kan ik me dat niet voorstellen, of het is bij mij dezelfde weg gegaan als de koolrapen. We verbouwden ze zelf en hebben ze gegarandeerd ook wel gegeten, maar ik vond ze (gekookt) waarschijnlijk dusdanig smerig smaken dat het diep weggestopt werd in de krochten van mijn geheugen.
Wat intuïtie aangaat; mijn vader is in juni 2004 overleden en we hadden als kinderen een rooster opgesteld dat er iedere dag iemand 24 uur bij hem was. Op zijn sterfdag was het mijn beurt, maar had geruild met een zus van me omdat dat beter in mijn werkrooster paste en zij het gemakkelijk omruilen kon en er was niks dat erop wees dat het een snel aflopende zaak was met mijn vader.
Ik was iets voor drieën klaar in Rijnmond en wilde nog voor de op de A15 zijn om op tijd in Zevenaar te kunnen zijn, zodat ik om 8 uur mijn zus aflossen kon. Maar de onrust die ik de hele dag gehad had deed me bij de Beneluxtunnel de afslag richting Utrecht nemen en niet rechtdoor richting Arnhem. Lang verhaal kort; door veel verkeersopstoppingen reed ik pas iets voor zevenen op de weg van Beilen naar Westerbork en wist op enig moment 100% zeker dat mijn vader zijn laatste adem uitgeblazen had. Twee minuten later belt mijn broertje en bevestigd dat.
Het merkwaardige was wel dat mijn oudste broer ’s morgens even bij mijn vader langs gegaan was en zoals hij het zelf verwoordde “ik kon niet wegkomen; iets hield me hier” en al mijn broers en zussen hadden een dergelijk gevoel gehad men waren in de loop van de dag richting het huis gegaan van mijn vader.
Intuïtie is een ontastbaar en onzichtbaar iets, maar desondanks zeer echt.
Janny
De Gehazi in je hoofd… Ik heb tot mijn grote spijt ook een Gehazi in mijn hoofd. En wat is die Gehazi een dooddoener.
Dank voor het delen van je verhaal, ik heb stof tot nadenken.