Maandagavond ging ik vroeg naar bed: intensief weekend, lange werkdag, moe.
Dan vind ik het heerlijk om nog even naar muziek te luisteren, of naar een podcast.
De laatste aflevering van de Saar podcast* (50+ maar nog lang niet dood) had ik het weekend nog niet beluisterd, daar ging ik voor zitten. Liggen dus.
Na het overlijden van Els Rozenbroek moesten Barbara van Erp en Femke Sterken heel erg zoeken naar een nieuwe vorm.
De podcast ging tot en met week 28 alleen maar over de ziekte en het overlijden van Els, vind dan maar eens de juiste toon om een doorstart te maken.
De dames nodigen nu steeds een gast uit die een uur lang met hen meepraat.
De laatste aflevering, nr. 36, had als titel ‘Wat is dit voor grachtengordel gedoe…? en te gast was Miriam Mars.
Zij is journalist, schrijft voor Saar en andere bladen en komt uit Brabant.
Wat een verademing.
Miriam vertegenwoordigde alle mensen uit ‘de provincie’ en wees de dames er onomwonden op dat hun podcast inderdaad ‘grachtengordel-gedoe’ was.
“Bij ons in Brabant zeggen we: doe maar gewoon, dan doede al gek genoeg” uitgesproken met een zachte g en een Brabants accent.
Ze stelt vragen die ik ook zou stellen, zoals ‘Wat is een über’?
‘Huh? Ik doe even een gorillas?’
Een uber is een taxidienst en gorillas blijkt een bezorgservice te zijn.
Barbara en Femke kirren: “Gaat het dan echt zo veel over de grachtengordel?!?
“Nee! Echt!?
Ja.
Het gaat niet over de grachtengordel, maar zij maken deel uit van die wereld en daarom ademt die podcast de sfeer van het hippe leven in Amsterdam.
Net zoals de hele bladenwereld en de andere media zich vooral richten op wat er in dat deel van Nederland speelt.
Al dat geblaat over de Hazessen, de Meijlandjes en het gewauwel van Johan Derksen: wie interesseert dat?
En wie het met wie doet en waarom?
Die wereld van zien en gezien worden, botox & haarlak, modetrends en opgehypte nieuwtjes: het leeft gewoon wat minder ‘in de provincie’.
Daniel Lohues heeft in 2017 over dit onderwerp een prachtige column geschreven onder de titel ‘De rest’, waarin hij het heeft over ‘de verstikkende monocultuur van hun grootstedelijke bubbel’. Hierbij een link naar het blog dat ik daarover schreef, van daaruit kun je linken naar zijn verhaal.
Niet meer luisteren dus?
Tuurlijk wel.
Ik hoef me niet te identificeren met Barbara en Femke om te kunnen genieten van hun podcast.
En daarbij denk ik soms: ‘verbaast u niet, verwondert u slechts…’
*Meer blogs lezen over de Saar Podcast?
mei 2022: Gooise vrouwen.
juli 2022: Els vertelt over haar naderende dood.
september 2022: Onthutsend eerlijk, ook over de dood.
Willem
‘de verstikkende monocultuur van hun grootstedelijke bubbel’, heb ik vaak ervaren als ‘de koloniale mentaliteit van de Randstedelijke cultuur’ en nog steeds kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat zulk gedachtengoed nog volop leeft in de randstad.
Redelijk nieuw is dat, wie het kan betalen, een huis koopt in ‘de provincie’, om verlost te zijn van de drukte van de grote stad, maar gelijktijdig doen ze er alles aan om dat wat specifiek is voor het platteland om zeep te helpen; als een boer gaat gieren geeft dat stankoverlast en vroeg met oogstmachines aan het werk zijn, geeft lawaaioverlast , etc.
Kortom, de rust van het platteland wordt gewenst, maar die moet wel voldoen aan de eisen die in hun oorspronkelijke woongebied gelden.
Maar daar hoef ik verder niet over uit te wijden; kijk gewoon even wat er geworden is van de oorspronkelijke bevolking in emigratielanden.