Naast ons terras aan het water bij Casa Grada staat een bijzondere boom.
Toen we het huis kochten zei Gerard: “Die boom geeft veel te veel schaduw, die gaan we er uit halen’.
Nu we alle seizoenen in Westerbork hebben meegemaakt zeggen we: “Die boom laten we staan, geeft fijn schaduw op hete dagen.”
Het is een naaldboom, maar hij laat in de herfst zijn naalden vallen.
“Wat zou dat eigenlijk voor een boom zijn?” vroegen we ons af.
Gerard heeft tegenwoordig zo’n handige app; je maakt een foto van een plant of boom en de app vertelt je dan wat de naam is.
Die van ons heet ‘Moerascipres’.
Eigenlijk wel een bijzondere boom; ze groeien van nature in gematigde tot subtropische moerassen in het zuidoosten van Noord Amerika.
De boom werd in de 17e eeuw voor het eerst in Europa geplant.
Toen we vorige week zaterdag in Westerbork waren voor najaarsklusjes, was het prachtig weer.
Toen zagen we onze moerascypres in herfst-tooi.
(klik op de foto voor een vergroting)
Prachtig was hij!
Hoezo omzagen.
We kwamen er achter dat de boom niet zijn naalden laat vallen, maar kleine takjes met naalden eraan. 
De grond en de stoelen onder de boom lagen al bezaaid met naaldslierten.
Op de afbeelding hiernaast zie je zo’n klein takje.
We hebben het terras niet aangeveegd; we laten het mooi gebeuren.
Het huisje wordt deze maanden niet verhuurd, dus niemand heeft er last van.
Willem
In 1969 kwam ik te werken bij het keurings- en onderzoeksinstituut van de Nederlandse elektriciteitsbedrijven. Dat bedrijf was gevestigd op het voormalig landgoed De Brink in Arnhem. Op een grasveld voor een van de gebouwen stond een voor mij volstrekt onbekende naaldboom. Geen van mijn collega’s kon me vertellen wat voor boom het was; “een conifeer” kreeg ik als antwoord. Maar alleen ‘kegeldrager’ was me te mager als antwoord en in tegenstelling tot tegenwoordig , had je toen nog geen internet, laat staan apps, waar je het gemakkelijk even op kon zoeken. Pas na een jaar of drie, toen er een nieuw hoofd van de tuindienst kwam, kreeg ik antwoord; het was een Moerascipres.
Nog een erfenis van de voormalige eigenaar van het landgoed. Hij had kennelijk een beetje een bomenhobby, want op het terrein stonden ook veel kapitale beuken en ook nog een paar ( voor de soort kleine, maar desondanks nog steeds imposante ) exemplaren van de Sequoia. Diezelfde boom waarvan er in Californië een paar reuzenexemplaren staan van 100 m hoog. Die op het KEMA-terrein haalden hooguit 30 m. Nog steeds hoog.