De gevolgen van het coronavirus nemen duidelijk af: ik ben er volgens mij bijna doorheen.
Nog niet helemaal klachtenvrij, hoor: een hoestje, een rare stem en nog geen trek in eten.
Ook de vermoeidheid speelt me nog parten.
Gerard heeft het inmiddels toch van mij overgenomen, maar heeft er hoegenaamd geen last van.
Gistermorgen voor hij naar zijn werk ging deed hij gewoontegetrouw nog even een test.
Met de broodtrommel onder de arm en de jas al aan zag hij tot zijn stomme verbazing twee rode streepjes verschijnen. 
Huh?
Toch nog corona.
Twee en een half jaar bang voor geweest.
In het begin zelfs panisch.
De hematoloog was er duidelijk over: “U moet het niet krijgen.”
Gerard zou zich onmiddellijk bij het UMCG moeten melden; tot begin dit jaar was dat nog het scenario.
Deze zomer raakte de brand er pas uit en nu merken we dat het virus Gerard amper iets doet.
Nothing on the hand, om maar eens een prachtig ‘Engels’ spreekwoord te gebruiken.
Hij kreeg steeds mooi op tijd zijn boosterprikken en zijn lichaam heeft kennelijk genoeg bescherming opgebouwd om het virus te weerstaan.
Gerard is gewoon aan het werk; vanuit huis weliswaar, maar hij maakt zijn normale uren.
Wat een opluchting!
Ook opluchting bij ons gezin, enerzijds vanwege het meevallen van de coronagevolgen, anderzijds omdat het Sinterklaasfeest dat we a.s. zaterdag gaan vieren waarschijnlijk door kan gaan.
Er was door mijn coronagedoe al een beetje rekening gehouden met een SinterKerst-viering dit jaar.
Maar we prijzen ons nog niet rijk: eerst zien dan geloven.
Het coronavirus is erg grillig gebleken, dus tot zaterdagmorgen houden we tien slagen om de arm.
Er is vanuit ons netwerk hartelijk en warm met ons meegeleefd: dank daarvoor, ook namens Gerard!
Janny Alssema
Wat een pech voor jullie! Doe vooral heel rustig aan. Van harte beterschap, hartelijke groeten van Gerrit en Janny.