In 1993 begon onze toenmalige dominee Hotske Postma met de gespreksgroep ‘Jong Volwassenen’. 33 was ik toen en we hadden twee kinderen van 4 en 6. De gespreksgroep ging van start met ongeveer 10 leden en het was een schot in de roos. We kwamen één keer in de maand bij elkaar en bespraken allerlei onderwerpen die betrekking hadden op het geloofsleven, de kerk. Soms bereidden we een kerkdienst voor of deden we groepsgewijs mee aan een kerkelijke activiteit.

In de loop van jaren ontstond een vaste groep, we deelden lief en leed en werden ouder.
De naam paste op een gegeven moment niet meer goed bij ons. We hebben onszelf een tijdje ‘Jong belegen’ genoemd, maar er kwam een tijd dat het woord ‘jong’ er uit moest.
We heten sinds 2010 ‘Gespreksgroep ‘93′. Eén van de predikanten noemde ons ooit al eens schertsend ‘een gespreksgroep uit de vorige eeuw’. Ja hoor, ja.

Vorig jaar ben ik afgehaakt.
Er stonden vaak te veel dingen in mijn agenda en na corona wilde ik het anders gaan doen; maar omdat we elkaar al zo lang kennen en al zo lang met elkaar meeleven bleef ik wel lid van de app-groep.
Na de zomer was de gesprekgroep nog niet weer bij elkaar geweest.
Eén van onze groepsleden werd getroffen door kanker en moest een zwaar traject in en één van ons kreeg in augustus een zwaar verkeersongeluk waarbij hij ernstig gewond raakte; hij is net twee weken weer thuis uit het ziekenhuis.
In de appgroep kwamen berichten voorbij over ‘een keer weer afspreken nu er zoveel gebeurd is’ en ik vroeg of ik ook mocht komen op de 28e: maar natuurlijk!

Het onderwerp van de avond was: hoe is met iedereen.
Nog aan het werk? Hoe is het met de kinderen? Al opa en oma?
Maar natuurlijk ging het ook over wat sommigen was overkomen.
Hoe herstel je van zo’n zwaar ongeluk en hoe kom je door zo’n kankerbehandelingstraject? Wat doet het met jou en je gezin?
We hadden het niet alleen maar over de lichamelijke gevolgen, maar ook wat het mentaal met je doet.
Over de vragen die je jezelf stelt: waarom ik? Waarom ik niet?
Dat je leven helemaal stil staat en dat je niet kunt overzien hoe het over twee jaar met je zal zijn als de revalidatie helemaal achter de rug is.
Over hoe lief het is dat mensen kaartjes en bloemen sturen, maar dat je eigenlijk maar één ding wilt: dat alles weer GEWOON is.
En dat als alles weer gewoon is je daar te weinig bij stil staat.

Gisteravond hadden we gebak bij de koffie.
Volgens onze gastvrouw: “omdat we het leven moeten vieren”.
Wat fijn dat ik in die app-groep ben gebleven en dat we het leven in al zijn facetten even weer met elkaar hebben kunnen delen.