19 januari: Op tournee.

Begin december schreef ik het al: ik moet een staaroperatie ondergaan.
Volgens ‘kenners’  een fluitje van een cent, maar ik vind het spannend.
Omdat ik in 2018 een hartoperatie heb ondergaan en er al verscheidene stents in mijn aderen geplaatst zijn, moest ik voor een pré-operatief spreekuur naar Assen.
Tijdens de operatie, die onder plaatselijke verdoving plaats gaat vinden, zal er een anesthesist aanwezig zijn om mijn algemene lichamelijke toestand en in het bijzonder mijn hart in de gaten te houden. Voor mij een hele geruststelling; ik ben helemaal niet dapper als het om mijn hart gaat.

Voor het pré-operatief spreekuur moest ik ook een bloedonderzoek laten doen en een hartfilmpje laten maken.
Dat kon gelukkig allemaal op één dag, dus ik had een briefje met tijden en locatienummers waar ik me moest melden.
Om 13.30 u begon ‘de tournee’ met een verhelderend gesprek met de anesthesist.
Daarna moest ik naar de prikpoli waar ik om 14.15 uur een afspraak had, maar ik was veel te vroeg.
Ik kwam om 13.50 uur bij een lege wachtkamer en liep naar de balie.
“U moet eerst een nummertje trekken’.
Dat vind ik dan niet te geloven: er was verder niemand!
Ik mocht gelijk doorlopen.
Zucht.
In die wachtkamer kreeg ik trouwens gelijk weer visioenen van al die keren dat ik met mijn moeder in het ziekenhuis in Assen was; ettelijke keren zat ik met haar in die wachtkamer.
Er werden drie buisjes bloed afgenomen en toen mocht ik door naar de volgende afspraak bij de afdeling Cardiologie voor een ECG.
De afspraak stond gepland voor 14.45 uur, maar het was nog geen 14.00 uur.
“Ik meld u gewoon aan” zei een doortastende secretaresse, deze keer geen gemekker over nummertjes.
En weer zat ik in een bekende wachtkamer, want mijn moeder had in de laatste maanden veel last van hartritmestoornissen.
En wat was ze dan altijd nerveus.
Om 14.30 uur stond ik weer buiten.

Toen kon ik nog mooi even een ommetje maken, het was nog prachtig weer.
Ik liep links om het ziekenhuis heen en kwam op het terrein van de GGZ Drenthe.
Daarna kwam ik uit op de Beilerstraat en liep ik langs de Boshof, het revalidatiecentrum waar mijn moeder in 2017 herstelde tijdens haar ziekte.
Daarnaast stond een heel oud huis met 1789 er op en een mooie, landhuisachtige woning (zie afbeelding rechts).
Vast een oud landgoed, dat ging ik thuis opzoeken.
Het blijkt landgoed ‘de Eerste Steen’ te zijn, genoemd naar de eerste stenen mijlpaal die daar stond gerekend vanaf de Brink in Assen.
Het huisje uit 1789 was het boswachtershuisje dat bij het landgoed hoorde.
Meer weten? Hierbij een link naar een artikel op Wikipedia.

Toen ik weer in de auto zat, zat mijn hoofd vol herinneringen aan mijn moeder.
Aan het gereis met haar naar het ziekenhuis, maar ook aan de fijne momenten met een kop koffie en een stuk verse kruidkoek in het restaurant.
Op de terugweg over de Smilde nog even bij Bodenstaff langs en nog even langs Meintjes.
“O ja, en ik moet ok nog eem naor de slager…’
Sinds oktober 2017 hoeft het niet meer.