Dinsdagmorgen kreeg ik een telefoontje van de huisarts.
Dat is wat mij betreft niet de goede volgorde; als ik iets mankeer bel ik de huisarts en niet hij mij.
Voor de staaroperatie was er ter controle een ECG gemaakt in het Wilhelminaziekenhuis; men had daar op geconstateerd dat het afweek van wat normaal was.
“We moeten één en ander even naast elkaar leggen. Kunt u morgen langskomen voor een afspraak?”
Ik regelde een tijdstip voor mijn werk aan: 08.00 uur ben ik er.
Vorige week schreef ik al: ik ben helemaal niet dapper als het om mijn hart gaat.
Dus ik maakte me na bovengenoemd telefoontje ernstige zorgen.
Wat zou er zijn?
Is er iets niet goed?
Als er maar niet…..
Kan die staaroperatie nou wel doorgaan?
Het hart zat me in de keel.
Gelukkig had ik gisteren afleiding genoeg; ik deed wat huishoudelijke klussen en luisterde twee interessante podcasts, dat helpt om de zinnen even te verzetten.
Gisteravond had ik cantorij, dan ben ik aan het zingen en heb ik mijn aandacht bij de noten en de melodieën.
Vanmorgen was ik de eerste patiënt.
Ik hoopte dat mijn bloeddruk niet gemeten zou worden; die was van de stress vast torenhoog……
“Het ECG laat inderdaad afwijkingen zien. Overleg met de cardioloog in het Martiniziekenhuis wijst echter uit dat het ECG niet anders is dan in 2014 en 2018 en de ECG’s die hier in de praktijk om het half jaar worden gemaakt. Die afwijkingen zijn ontstaan door de infarcten in het verleden, toen het hart een aantal beschadigingen heeft opgelopen.
Het gaat dus achteraf om een storm in een glas water.”
Wát een opluchting!
Ik kon de man wel zoenen; maor dat doe’j ja niet.
“Kon je die gegevens van het laatste onderzoek dan niet gewoon naar Assen sturen? Alles was immers kortgeleden nog gecontroleerd” vroeg ik hem.
Nee, dat kon nog niet.
Het probleem bij dit soort dingen is dat men aan de ene kant (het WZA in dit geval) het zekere voor het onzekere neemt en alles moet controleren. Als er tijdens zo’n staaroperatie namelijk dingen fout gaan en men is uitgegaan van uitslagen die zijn gedaan door een ander ziekenhuis, dan kunnen er verzekeringstechnisch grote problemen ontstaan.
Ik legde uit wat het telefoontje en het maken van de afspraak met mij gedaan had en dat dat helemaal niet goed voor mijn hart is.
Dat vond hij begrijpelijk; “maar het gaat wel om je hart, daarmee kun je niet voorzichtig genoeg zijn. ”
Zo ist.
Niet zeuren, Vrieswijk, wees blij dat ze je zo goed in de gaten houden.
Vandaag was een bewolkte, sombere dag, maar in mijn hart scheen de hele dag de zon!
petra1945
Oei Ada, dáár zit een mens toch niet op te wachten… Maar het gaat vast goed straks.
Willem
Het is inderdaad altijd schrikken als er een afwijking gevonden wordt in je ECG. Ik werkte bij een werkgever waar iedereen boven de 40 elke 2 jaar een total bodycheck kreeg. Ja zo werd het echt genoemd, lichamelijke keuring was kennelijk te ordinair. Nou wilde het toeval dat ik in vrijwel dezelfde periode ook een zogenaamde klimkeuring moest ondergaan en die was ook tweejaarlijks, alleen liepen ze ‘achter elkaar’. In plaats van beide keuringen te combineren moest ik dus elk jaar vrijwel dezelfde keuring ondergaan. Het belangrijkste verschil tussen beide keuringen was dat de klimkeuring ook nog een inspanningstest inhield en daarbij werd een ECG gemaakt. De eerste de beste keer van de klimkeuring werd een ‘afwijking’ gevonden in mijn ECG; waar een bobbeltje hoorde te zitten, zat een deukje, of net andersom. Dat weet ik niet meer. Doorgestuurd naar een cardioloog die hetzelfde constateerde, maar er vrij laconiek over was. De volgende keuring weer hetzelfde liedje en toen ik voor de derde keer bij die cardioloog kwam werd me gevraagd waarom ik er eigenlijk was. Ook weinig bemoedigend, maar het eind van het liedje was wel dat hij een brief aan de bedrijfsarts heeft geschreven dat de afwijkende ECG binnen de normen was en hij, zolang de afwijking niet veranderde, ervanuit mocht gaan dat alles oké was.
Maar elke keer schrik je toch wel een beetje als je weer naar de cardioloog gestuurd werd, de ervaringen van vorige keren ten spijt.