“Hebben wij dat weekend van 10, 11 en 12 februari nog niks? Dan kunnen we wel eens weer naar Casa Grada.”
Dat overlegden we halverwege vorige week; zondagmiddag zouden we naar vrienden in Assen,  maar dat kan ook prima vanuit Westerbork.
Je zou zeggen dat het niet uitmaakt of je zaterdagmorgen in Roden aan de keukentafel zit of in Westerbork,  maar dat maakt wel degelijk uit.
Geen klok, geen week-kalender aan de muur en geen vaste computer.
En geen huishoudelijke klussen die mijn plichtsbesef aanwakkeren.
“Eigenlijk zou ik die kledingkast….”
Nee.
In huisje 96 zijn alle kasten leeg en het huis is aan kant; er kunnen immers zomaar gasten komen.
In dit kwartaal is dat trouwens niet het geval, dus wij bivakkeren daar af en toe een dag of wat.

Bovengenoemde zaterdagmorgen aan de koffie kreeg het meer waar ons huis aan ligt bezoek van een aalscholver.
Gefascineerd bekeek ik het beest.
Best groot eigenlijk! En niet aardig voor andere gevederde bewoners van het water.
De meerkoetjes en eenden imiteerden Roadrunner en trokken strepen in het water als de aalscholver als een F16 landde op het wateroppervlak.
Gerard ging ‘dingen in de tuin doen’: wat struiken er uit en de beschoeiing langs het terras opschonen.
Ik ging niks doen.
Nou, bijna niks. Eén kast heb schoongemaakt: de enige kast waar iets in staat, de boekenkast.

Verder niks gedaan.
Gewandeld, gebreid, gelezen.
Geborduurd.
Genoten van het vakantiegevoel in februari.

Zaterdagmiddag na een ommetje op het park kreeg ik een mail van Wiecher,  voorzitter van de Cantorij Roden, met het verpletterende nieuws dat Joop Mozes is overleden.
Joop, één van de bassen met wie ik al vanaf 2007 op ‘de achterste rij’ zit.
Die altijd meezong met het ‘Af&Toe-koor’ en ook met de Christmascarols mee zou zingen eind 2022, maar hij kampte met maagklachten en haakte af.
Ik kon het haast niet geloven.
We wisten dat hij ziek was, maar zo snel?
Aanstaande donderdag zou ik nog langs gaan voor een gezamenlijke kop koffie….

Casa Grada en Westerbork bleven hetzelfde, maar voor mij was het na die mail van Wiecher niet meer hetzelfde.
Het is zo’n bericht dat zich in je hoofd nestelt en steeds weer door je gedachten schiet.
Nooit meer die mooie, diepe bas op de achterste rij.
Zo snel.