22 maart: Moederachtig.

Vrijdagavond zat ik weer te genieten van André van Duin; deze keer zat Tineke  Schouten  bij hem op de achterbank.  Het was weer leuk: stukjes van Hyacint Bouquet en Eva Crutzen, maar ook van Schouten en Van Duin zelf. Maar ik zat niet op het puntje van mijn stoel: er was niet echt chemie tussen die twee. Waar ik bij vorige afleveringen soms hardop moest lachen, bleef het hier bij een glimlach;  stil plezier.
Volkomen onverwacht was ik aan het eind van het programma in tranen: ze zong een lied dat me raakte in het hart.
Dit zong ze:

Er woont nog steeds een kind in mij.
Een sproetig kind met een gitaar leeft nog in mij.
Heeft intussen veel geleerd, haar kunstjes geperfectioneerd, kan ook heel volwassen zijn, maar is eigenlijk nog zo klein….

Er leeft nog steeds een kind in mij.
Dat krattensjouwend, snoepjeskauwend kind in mij zat in het pakhuis weg te dromen van theater studio’s…
en al zijn zijn die dromen uitgekomen, het is niet meer zorgeloos.

Want het kind was wel gewaarschuwd voor de gevaren, voor de ups en downs,
maar dat het leven bikkelhard  was ….wie zag nou tranen bij de clown?

Misschien daarom dat het kind in mij, van tijd tot tijd weer opduikt, zich bevindt in mij.
Bang om uit de groep te vallen,  angst van doe ik iets verkeerd, maar o zo blij dat ze door haar vriendjes wordt getolereerd.

Er huist nog steeds een kind mij, zo jong en toch al levenslang bevriend met mij.
Soms baldadig opgetogen,  laat ik haar een poosje toe
en  al heeft ze lijnen om haar ogen en is haar lichaam soms wel moe,
want ze weet dat in die glamour-wereld niet alles goud is wat er blinkt.

Maar dat het soms zo bikkelhard is, tranen worden weggeschminckt.
Er woont nog steeds een kind in mij, dat zelf nu kinderen op moet voeden.
Kind in mij,  soms zelfbewust en heel daadkrachtig, soms ook wijs en moederachtig,  dan ineens vol gekkigheid…..
ik raak dat rare kind niet kwijt.

Waarom ontroerde me dit nu zo?
Omdat de tekst door mij geschreven had kunnen zijn, zoveel herkenning zit er in.
Ik weet nog zoveel van hoe ik als kind dacht en hoe ik dingen beleefde; soms kijk ik nog naar dingen met de ogen van dat kind in mij.
“Pappe, waorum…..”

Nee,  ik weet niks van die glamourwereld en droomde ook niet van theaters,  maar in mij zit dus ook zo’n kind.

,,,,levenslang bevriend met mij…..

En over dat moederschap: het woord ‘moederachtig’ is zo goed getroffen….
Helemaal niks heb ik met Tineke Schouten, ik ben nooit naar een voorstelling van haar geweest en kijk ook nooit naar haar shows op televisie.
En dan zit ze op de achterbank van een Rolls Royce zomaar mijn kijk op het leven te bezingen.
Verrassend en ontroerend.

Wil je het lied horen?
Hierbij een link naar een YouTube video.